Hep filimler deki gibi bir aşk isteriz en azından ben isterdim. Ama olmuyor be hep bu sefer olacak bu seferki doğru insan diye sarılıyoruz karşımızdakine sonra nemi oluyor, onu düşünürken geçirdiğimiz vakte değmeyecek biri olduğunu ispatlıyor. Hayallerimizin içine dip gidiyor. Sorun kimde hayalci kafaları yaşayan bizde mi? Yoksa bizi jet hızıyla hayal dünyasına sokup ışık hızıyla o dünyadan çıkaranlarda mı?
Üstünden ne kadar zaman geçerse geçsin düşündükçe ağladığınız bir hatanız oldu mu? Benim oldu. O hata benim bu dünyada en çok sevdiğim şeydi. Benim dünyamın merkeziydi. Sonra bir anda yok oldu benim dünya soğudu renkleri kayboldu cıvıl cıvıl öten kuşları öldü gülen yüzünden yaşlar eksilmez oldu. Ölmedi belki ama sağda çıkamadı aşkımın enkazından. O hayal dünyası öyle bir çöktü ki başıma ben o enkazın altında eziliyorum bağırıyorum ama duymuyorlar kurtarmıyorlar. Aslında bir o duysaydı kurtarmaya gelseydi beni sevmeyi beceremediği gibi onu da beceremeseydi ama deneseydi bir kerecik olsun deneseydi.
Hayal kurmak bedava der bir büyüğüm kur ne olacak. Öyle değil aslında bu dünyadaki en pahalı şey hayal kurmak. Bazılarının bedelini bir ömür boyu ödeyemiyorsun. Şimdi uyumam gerek, yaralar uyurken iyileşir bende yaralarım iyileşsin ağrılarım dinsin diye uyuyorum uyuyabildiğim kadar uyuyorum hayal enkazımdan çıkıp yıkılan dünyamı yeniden kurabilmek için uyuyorum.