Bazen olur... Eminim size de oluyordur. Birkaç gündür kendimle sohbet ettim ben ve sordum aynadaki aksime;N’apıyorum ben?Saçmalamak hakkımı sonuna kadar kullandığımı fark ettim birden. Saçmalamanın ötesine geçmiştim hatta ve bunun bana nasıl zarar verdiğini anladım.
Yargılamadan kabul ettiğim, istisnasız herkesin, beni buna pişman ettiğini görmezden geldiğim için suçladım kendimi.’Yaşadığım hiçbir şeyden pişman değilim’ diye kocaman laflar ederken, aslında ne çok şeyden pişmanlık duyduğumu fark ettim aniden;Sözde kalan sözlere inandım mesela.Sonuna kadar güvendim hiç güven vermeyenlere.Gerçeklere gözümü yumdum, abuk-sabuk hayallerle avundum yaşıma-başıma bakmadan.Sevginin hatırına döktüm içimi hatır-gönül bilmeyenlere.Defalarca geçtim iyi niyetle aptallık arasındaki o incecik çizgiyi ve hiç ders almadım bundan.Değmeyenlere gönlümü değdirdim... Değmeyenler için ağladım... Mutsuzken, başkaları mutlu olsun diye yalandan güldüm.Özel biri gibi davrandığım insanların, bana sıradan bir insanmışım gibi davranmasına izin verdim... Üstelik bunu, benim ne denli değerli olduğumu hissettiren insanlara haksızlık olduğunu bile düşünmeden yaptım ve hayatı boyunca haksızlıklarla savaşmaya çalışan o içimdeki gerçek ben’i susturmaya çalıştım. O kadar çok ki... Ve ne oldu da ben birden bunları fark ettim bilmiyorum. Bilinçaltımda bir şey beni rahatsız etmiş olmalı. Evet...
Ben bugün aynaya baktım ve sordum aksime;N’apıyorum ben?En uzun yolculuğu kendineymiş ya insanın... Ben döndüm o yolculuktan ve buldum sorunun cevabını. Yanlış yapıyorum’du cevap... Soruyu anlamak cevabın yarısı derler... Anladım ve doğru cevabı verdim.Ben, en az senin kadar değerliyim ve benim de tıpkı senin gibi anlaşılmak gibi bir derdim var. Bu değeri bilmeyenler ve anlamak için çaba göstermeyenler, hayatımdan sonsuza dek çıkacak ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.