Etraf iş makinelerinin gürültüsünden geçilmiyordu her tarafı delik deşik ediyorlar
sokakta yürümeyi imkansız hale getiriyorlardı bir cambaz edasıyla açtıkları çukura
düşmemek için oradan oraya zıplayıp duruyordum bu tablo hiç değişmiyordu kendimi
bildim bileli seçim zamanı yaklaştığında tüm yöneticiler hararetli bir çalışma aşkıyla
yanıp tutuşuyordu doğrusu gözyaşartıcı bir durumdu ! içlerindeki bu çalışma aşkını ve
hizmet üretmeye karşı duydukları açlığı imrenerek izliyordum bizi yönetenler devamlı
bizlerin iyiliği için çalışıyordu varsa yoksa bizimle yatıp yine bizimle kalkıyorlardı
onlara sahip olduğumuz için kandimizi şanslı hissedebilirdik onlardan daha iyisimi vardı?
hazır bulmuşken onlara sahip çıkmalı ve mümkün mertebe uzun süre başımızda kalmalarını
sağlamalıydık ! işin şakası bir yana siyasetten ve onların mensuplarından zerre kadar
hoşlanmıyordum hiç bir partinin sempatizanı olmadığım gibi uzak durmak içinde fırsat
kolluyordum bana dokunmamaları benim için kafiydi müdahaleci bir anlayışın egemen olması
ve tektipleştirmeye karşı duyduğum nefret bende mide bulandırıcı boyutlarda kendini belli
ediyordu,tüm siyasi aktörler kendi kafa yapısına göre bir toplum oluşturmak istiyordu
senin ne düşündüğünün çok ta önemi yoktu birileri senin adına nasılsa karar alıyordu
senin saksıyı çalıştırmana gerek yoktu başkaları senin adına o saksıyı bir güzel suluyordu
zamanı geldiğinde ise o saksıda taze ve mis kokulu çiçekler açmıyordu açsa açsa ancak yabanotu
açabilirdi,yılardır düşünen ve sorgulayan bir toplum olmayı rafa kaldırmıştık oysaki insan
düşündüğü zaman,çevresinde kendini tutsak eden yargılara kafa tuttuğu zaman ilerleyebilir ve
gerçek anlamda özgürlüğünü ilan edebilirdi bedenen özgür olabilirdin ellerin ya da ayakların
zincirlere bağlı olmayabilirdi ama kafan özgür değilse düşünce dünyan dar kalıplar içerisine
sıkışıp kalmışsa,ve akıl denilen nimeti kullanmak senin hiçbir zaman harcın olmamışsa istediğin
kadar ben özgürüm diye bağırabilirdin seni ben hariç bütün dünya duyabilirdi...