Bugün seni anlatmak istedi kalemim kağıtlara...Yazmak istedim seni sayfalarca..Farkındaydı aslında seni anlatacak, seni tanımlayacak cümleler topluluğu yoktu... Ama yinede seni anlatmak istedi bile bile. Bile bile seni tanımlamak istedi...
O kadar çok büyüdün ki içimde, yüreğim küçük gelmeye başladı... Taşarcasına yüreğimden,taşarcasına... Sonu belirsiz diyarlara, hayallere, düşlere doğru sürüklenmeye başladın..Elimde değil; saatler, günler, haftalar geçtikçe daha da büyüyorsun içimde... Sen misin içimde seni büyüten?... Yoksa ben miyim seni bu kadar büyüten?...
Eşin, benzerin olmadığına o kadar çok inanmışım ki bir bilsen... Kime baksam seni görüyorum..Kimin sesini duysam senin sesin.. Nereye dalsam bakışların.. Aklımda içimi titreten gülüşün... Bahar kokularında kokunu arıyorum..Hiç kimse sen değil, her yürekte seni arıyorum..Yüreğini arıyorum...
Seni anlatmamı isteselerdi..Bir yürek anlatırdım içinde koskocaman bir dünya, dünyada bir fener ve sevgi yolu aydınlatan...Deselerdi o kim?.. O derdim.. Beni sabaha kadar kendisini düşünmek zorunda bırakan biri. O konuşsa yüreğindeki allı tebessümlerde kaybolurdun... Sevmediğim kadar sevdiğim, göremediğim kadar özlediğim, özlediğim kadar dokunamadığım, dokunamadığım kadar ürkek... Ve o derdim ; Yaşayıp da yitirdiğim değil, yaşamayıp da bilmek istediğim, şüphesiz beklediğim, tebessümünde eridiğim, yanımda iken bile özlediğim, gittiği yolu kıskandığım...
Göremediğim ama daima hissettiğim gözlerinden bir yudum nefes alıp sana yazmaya devam ediyorum...Yürek mürekkebiyle yazılmış onca karalamaya inat seni yaşıyorum satırlarımda...
Buralara yağmur yüklü bulutlar konuk olduğunda seni daha bir arıyorum yağmurun her damlasında...Çünkü saçlarımı ıslatan bir yağmur kadar berrak olduğunu biliyorum bu sevginin..Yağmur yağdığında; yağmurun her damlasında seni bulmak, her damlada seni biraz daha yaşamak...Her yağan yağmurda altında oturup seni beklemek... Geleceğini beklercesine yağmurun her damlasında ıslanmak...Yağan her yağmur damlasını içmek istiyorum senin yokluğunda..İçtiğim sensin gibi..Kana kana içiyorum ; Yüreğinin deryalarındaki nefesi içer gibi içiyorum her defasında..Sanki seni içiyorum kana kana...
İçimde ne varsa sana ait : Hepsini beyaz bir kağıda yazıp bir şise içinde denize bıraktım... Bilmeden sana ulaşıp ulaşmayacağını , hiç düşünmeden kötü ihtimalleri sadece içimdeki güzel umutları koyup sımsıkı kapadım boş şişeyi.Ve beklide gerçekleşmesi mümkün olmayan hayal olsa da elimden tek gelen bu ; Çünkü ıssız bir adadayım, hiç olmadığım kadar yalnızım...
Yeni bir sayfadan bakıyorum sana; şimdiye kadar tüm yazılanları bir kenara bırakıp sadece seni yaşamayı umuyorum. İlk olsan bile son olmanın ihtimalleri üzerine düşünüp, saatlerce yüzde bilmem kaç şanslar verip duruyorum kendime...Şimdilik bir hayalsin, gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini merakla beklediğim... Nereye kadar sürecek bu bekleyiş bilmiyorum; bilmediğim o kadar çok şey var ki şu hayatta.. Bazen bu nedenle o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi, yalnız hissetmem bu nedenle bu kadar, buralarda korkularımda bu yüzden...
Son satırlarımı yazmaktayım ve yine başbaşayım kendimle; işte yine seni bulup, kaybettiğim yerdeyim. İnsanın bir şeylere karar vermesi ne kadar zor, ya seni içime gömmeli yada artık içimden söküp atmalıyım.Ama her ne olursa olsun susmalıyım. Hangisi daha zor, hangisi daha acı?..Gerçekten gitmeli miydin , yoksa kalıp yanımda savaşmalı mı? Bir yol arıyorum kendime, bulduğum tüm yollar sana çıkıyor.Kapanmalı artık gözlerim... Sonsuz bir karanlıkta tek başıma yürümeye devam etmeliyim.Yürümeliyim ardıma bile bakmadan, yürümeliyim değerleri ve sevgileri yok ederek yaşadığım tüm zamanları.. Nasıl da acımasız zaman?.. Nasıl da yüceltmişim seni gözümde?.. Ne kadar zor bir karar... Bir yanım : “ Bir daha kimse, hiç kimse onun kadar sevilmeyecek derken, bir yanım sakin,sessiz...”. Zaman
geçiyor, acım dinmiyor..Kapanmıyor yaralarım.Tükenirken ben, aklımda bir tek sen. Görüyor musun yine konuşuyorum sessizce...
Susmayı öğreniyor yüreğim... Susuyorum...