Devletin işine akıl sır erdirmek zordur.

A’dan Z’ye kör döğüşünün hakim olduğu ülkemizde Devlet günlük işlerini “görülen lüzum üzerine…” diye başlayan tılsımlı bir cümleye, bir gerekçeye dayandırarak hazırladığı “lüzum müzekkereleri” ile yürütür.

Her kanunun ve her kanun maddesinin bir de gerekçesi vardır. Harcanan her kuruş paranın harcanma gerekçesi vardır.

Devletin işi bir anlamda sayılara ve istatistik tablolara dayalı işlerdir. Devlet bakar ki “bana insan değil para lâzım” askerliği bedelliye çevirir. Gün olur başındakinden bezgindir “erken terhis” balonu ile Mehmetçiğin şafağını öne alır. Askeri birliklerde kepler havada uçuşur…

Devlet bakar ki, 90 bin kapasitesi olan hapishaneler 150 bin hükümlü ve tutuklu ile ağzına kadar tıklım tıklım dolu “ ne az yetiyor ne çok artıyor” mahkumları zapt etmekte zorlanıyor bir af dalgası aniden beliriverir ufukta.

Suçlu cezasını çekmeden, uslanmadın ve islâh edilmeden “maşeri vicdanı” sızlatarak toplum içine salınıverir. Suçlu taraf sevinir, mağdur taraf üzülür.

Türkiye’de vergi koymak ve af çıkarmak yetkisi, Anayasamız tarafından keyfi olma ve partizanca davranma ihtimali olan hükümete değil, Meclise tanınmış bir yetki olup mutlaka kanunla yapılması gerekir. Bu işler Bakanlar Kurulu kararı ile yapılamaz.

Vatandaşın Ankara’da ne olup bittiğinden nasıl haberi olsun. Bir kadına tecavüz etmek suçundan mahkum olan birisi af kanunu kapsamında salınıverir.

Kadın, kendisine tecavüz eden kişiyi kaymakamlık binasının olduğu caddede görür. Olandan bitenden, kanundan, kitaptan, aftan habersiz olan kadın bütün öfkesi ve hıncıyla tepkesini gösterir, ortalığı birbirine katar:

- Bu ırz düşmanı ne geziyor dışarda der.

Oradan geçen bir polis memuru:

- Hanım hanım haberin yok galiba. Devlet af kanunu çıkardı, senin anlayacağın Devlet O’nu affetti.

Kadın:

- Bu nasıl Devlet imiş böyle. Adam Devlete mi tecavüz etti de devlet affediyor. Bana tecavüz etti. Ben affettim mi de Devlet affediyor, böyle vicdansızlık olmaz der.