şu 1: bir konuşma sırasında birine ‘seni ilgilendirmiyor’ diyemezsin kolay kolay. hele de konuştuğun bu kişi yakınınsa. birine bunu söylediğin zaman ya kızar ya da gücenir. oysa karşındaki de büyük olasılıkla her şeyin herkesi ilgilendiremeyeceğini bilmektedir. nedir bunun sebebi? neden alınırlar? ya ben? sanırım benim için de aynısı geçerli. üslup da pek etkilemez bunu. nasıl istersen öyle söyle. bir tür görgü kuralı olabilir. bilmiyorum. ama bazen çok söylemek istiyorum. kimlere veya ne zamanlar mı? seni ilgilendirmiyor.

şu 2: her ayın ortalarında (13-14-15-16) belirgin bir gerilim, stres ve kaygı yaşıyorum. bunları zaten hep yaşıyorum ama daha yoğun, belirgin ve kapsayıcı oluyor bu zamanlar. her şey kötüye gidecek gibi. yarın olmayacak, olsa da ‘yarın’ olmayacak gibi.

şu 3: iyi bir şeyler yapmanın, daha doğrusu iyi bir şeyler yapmaya kuvvet bulmanın en somut örneğini bir ramazan akşamı (aslında küçüklüğümden beri birçok iftar vakti) yaşadım. böyle düşünmek -hep unutmakla beraber- çok akla yatkın ve zekice geliyor. ezan yaklaştıkça o hep bilindik telaş başlar, karınlar acıkmış, susanmıştır. babam erkenden gelmiştir. patrona doğrultmuştur ayı. sonra sofraya oturulur, ezan okunur. oruçlar açılır, su içilir. ardından da çaylar. bunların herhangi bir yerinde annem ya da babam şunu söyler: ‘’oruç tutsan da geçiyor zaman, tutmasan da işte’’.

şu 4: şükür ki; saç, sakal ve tırnak gibi parçalarımızda sinir hücreleri yok. şimdi şunu da söyleyebilirsin çıkıp: ‘’olsaydı hiç kesmezdik ve normali bu olurdu’’. ben dedim çünkü kendi kendime. ama böylesi çok zorlama ve aptalca.

şu da 5: ‘’hayır. sen, yapbozun eksik parçası olmayı yeğliyorsun. tasını tarağını topluyorsun. şansını hiç denemiyor, hiçbir işe hiçbir umut bağlamıyorsun. sabanı öküzün önüne koşuyorsun, her şeyden sıtkın sıyrılıyor, dereyi görmeden paçaları sıvıyorsun, elindekini avucundakini yiyip bitiriyorsun, sermayeyi kediye yüklüyor, palamarı koparıyor, ardına bakmadan çekip gidiyorsun.’’

h. barış beledin
ruveranva.tumblr.com