Âşığın ilinden mâşuğun toprağına sevmek ruzigârıyla gelen bir tohumdur sevda. Serpilip gelişmesi düştüğü toprağın bereketine bağlı.

Aslında arsızdır sevda tohumu, güçlüdür. Sımsıkı sarılır düştüğü toprağa.

Ancak bazı mâşuğun toprağı hoyrat olur. Tohumu incitir. İçi kin, kibir, bencillik, öfke, haset, korkaklık tohumlarıyla dolu bir bağda yetişmez sevda tohumu. Susuz kalır. Yanar, kavurulur vaktinden evvel. Azıcık uç verse, yeşermeye niyet etse vahşi otlar etrafını sarar. Güneşini keser, suyunu emer. Sevgili ne kadar güzel olursa olsun sevda tohumunun özünden hayat çekilir böyle yerlerde. Aşk, bu bağda yitip gider. Kendi kurur, âhh’ıyla sevgiliyi de kavurur. Tarumar olmuş bağçelerin hüznü, hep bu sebepten.

Bazı topraklarsa hiç tohum tutmaz. Kuraktır, çöl gibi. Aşk, eylenmez o illerde. Çünkü böyle mâşuklar renksiz, mevsimsiz yaşar. Aşk, bir aldanıştır onların gözünde. Getirdiği gibi uçurup götürür sevda tohumunu ruzigâr.

Tohum kıymeti bilen, gümrah bir topraksa mâşuk bağı, sevgili, bağrında kanından, canından besleyerek yetiştirirse tohumu çarçabuk büyür. Serpilip gelişir, dal budak verir. Derinlere kök salar. Tohum direnir, toprak emek harcar. Verimli topraklarda tutkulanır, sevda. Hatta etrafındaki kötücül ruhlu, yabanıl otları da boğar. Güneş tutar, yağmur çağırır. Rahmet, bereket getirir kök saldığı toprağa. Çiçeklerle donatır mâşuk bağını, aşk rengine boyar. Yakınından geçenleri kokusuyla mest eden çiçekler açar. Her bir dalında ayrı tatları olan meyveler verir. Sevda ağacının dalları böyle bağçelerde eğilir yükünden. Toprağa minnetle bakar. Âşık ile mâşuk birbirine hayat borçludur böyle aşklarda.

Sevda tohumu tükenmez aşk ilinde. Dünya durdukça ruzigâr âşıkların gönlüne üfler, durur. Sevda tutan toprağında göverir aşk. Âşığın gönlünde gece gündüz sevdiğini ışıklarla donatan yedi kandil yanar. Biri sönse diğeri ateş verir. Türlü güzellikle donanır sevilen. Solmaz, sararmaz, ölmez. Yitmez, gitmez.


Dilden dile dolanır bereketli topraklarda çoğalan aşk hikâyeleri. Rivayetler hep çeşitlidir.