Garip zamanlarda yaşıyoruz. Kim bilir belki de bu zamanlar gerçekten de hep garip olagelmiştir. Bilmiyoruz. Bilmiyoruz. Ama şu anki zamanlar garip onu biliyorum.

Bilhassa Kültürümüzde yerleşik bir ters orantıdan bahsetmek istiyorum. Garip bir şekilde kendimiz dışında ikinci bir insanın bize yakınlığı ve samimiyeti ölçüsünde o kişiye karşı daha az saygı ve özen gösteriyor, o kişiyi daha az önemsiyoruz. Evet bir insan bize daha çok yakın oldukça onu daha az ciddiye alıyoruz. Genelde... Yeni tanıştığımız ve bize uzak insanlara karşı ise çok daha fazla duyarlıyız.

Mesela?

Mesela yabancılara kıyasla; eşimize, kardeşimize, komşumuza, yakın arkadaşımıza, yakın akrabamıza karşı:

- daha az hoşgörü/anlayış sahibiyiz,
- daha az teşekkür ediyoruz,
- daha az güler yüz gösteriyoruz,
- onları kırmaktan daha az çekiniyoruz.

Ama aynı zamanda onlardan diğer insanlara kıyasla daha fazla her türlü fedakarlık ve sevgi bekliyoruz.

İşte bu çelişki bir çok problemimizin kaynağı. Çatışmaların, ayrılıkların, kavgaların, küsüşmelerin...

Buna ilişki/ilgi körleşmesi denebilir. Duyarsızlaşma...

Tevekkeli değil, dinimiz ana babaya bakmayı, akrabaya yardım etmeyi, komşuları gözetmeyi tavsiye ediyor.

Oysa şehir merkezlerine bakıverin. Kırsalda dedikoduların kuşatmasında ağır aksak devam eden bu ilginin şehir merkezlerinde çoktan öldüğünü göreceksiniz.