Onur BİLGE

Hainlerin arasında kaldığımız bu devirde hâlâ güvenecek bir arkadaş, bir dost, adam gibi adam ararız ya umudumuzu yitirmeden.

Hemen yanı başımızdaki birine uzatırız elimizi. Arkadaşlığa, dostluğa davettir. Kıyamete kadar sürecektir, aklımızca.

Bizi taşıyamaz. Oysa biz ölümüne beraberlikler umarız.

İbadet edercesine severiz Allah’ın hoşnutluğu için. ‘Yaratılanı sevmek, Yaratan’ı sevmektir’ diye…

Aklımıza getirmeyiz, sayısız yanılgılarımızı. Yine de insan sevgisi vardır içimizde. Yalnız taş duvar olmaz da ondan.

Fakat o da öncekiler gibidir. İhanet eder dostluğa o da. Güven kalmamıştır, yeryüzünde, biz her ne kadar var olduğunda kararlıysak da… Gerçek, tüm acımasızlığıyla karşımızdadır! Ayaklarımız suya erer, nihayet. Dert olur içimize. Yüreğimize oturur! Kanarız.

Dayandığımız, insandır sonuç olarak. Aciz, güçsüz, zayıf… Zaaflarla bezenmiştir. Dayanmamız gereken Allah olmalıdır! Gerçek dost, Allah’tır. O ne güzel dosttur! ..

İnsan, ağlayarak doğar. Zavallıdır. Yapayalnız gelir, üç karanlık içinden. Yapayalnız çeker acılarını. Yapayalnız yaşar. Yapayalnız kabre girer. Yapayalnız dirilir ve yine yapayalnız çıkar Allah’ın huzuruna! Aşktan ihanete kadar her şeyi dünya denilen bu çöplükte öğrenir.

Aç doğar, yarı aç yaşar, aşka aç, sevgiye muhtaç ölür.

Allah aşkını bulana kadar açız, evet! Her şeye rağmen yaratılanı sevmeye devam edeceğiz, Yaratan’dan ötürü.

Onur BİLGE