FATMA N.’nin POETİKASI ve ‘’HEYELAN’’

Fatma N. 1958 sürmene doğumlu bir şair,1995’ten bu yana şiirleri çeşitli dergilerde yayımlanıyor.’’Heyelan’’ şairin ilk kitabı.Bu sene içinde ‘’yasakmeyve’’ tarafından basıldı.İlk kitabını yayımlamak için neden bu denli beklediği bilinmez ama iyiki de beklemiş.Çünkü şiirlerin genelini yoğun bir edimsellik ve kendini kolayca ele vermeyen bir imgelem anlayışı oluşturuyor

Heyelan,yerel ve özgün bir aforizmayla başlıyor.Şair,çağdaşlarının aksine tek bir şiir koymuş kitabına -mektup bitti- ,bir biriyle ilintili onlarca kıta demek oluyor bu da.Fatma N. nin poetikasını oluşturanda aslında bu ilintiler.Hemcinslerinin genelinde feminem bir eğilim görülürken fatma n. şiire daha evrenselist yaklaşıyor.İnsanı irdeliyor,ve bunu yaparkende ikinci yenicilere parmak ısırtacak bir soyutlama diziniyle yapıyor.Şiirindeki temel izlek insan ve çevresi bir bakıma.Şiir biçemi olarak ise karşına oturmuş bir sanrıyla konuşur gibi yapıyor bu işi,kimi zaman ise bu diyalektik kendi iç hesaplaşması olarak bent buluyor.Belki de şiirlerdeki vurucu ve aforizmatik söyleyiş kaynağını burdan alıyor.
Kitap boyunca şiir kendine bünye yaratmak şöyle dursun şairin tekelinin belirlediği çizgiler dışına kolay kolay çıkamıyor.Kitabın eksik gördüğüm tek yanı bu.Yeterince özgürleşemiyor şiir.Bunda,kitapta çokça kullanılan terimlerin büyük payı olduğunu söylemek yanlış olmaz.Öyle ki terimler,yöneldiği olgudan-kavramdan başka bir şeyi işaret edemez,ettirmez.Yine de bunlar Fatma N. nin şiirini sıradanlaştırmıyor,vurucu etkisini azaltmıyor.Olsa olsa bu statüko sıradışı çağrışımları kısıtlıyor biraz.
Özetle fatma n. şiirlerini bunca yıllandırmanın ödülünü fazlasıyla almış olmalı,eksiksize yakın bir kitap çünkü.Pablo Nerudanın bahsettiği ‘o tek şiire’ ulaşmış bir şair o.Kitap şöyle bitiyor: ‘’mektup bitti,başlayan ne?’’. Şair böyle diyor ve algısal bir paradoksun tam ortasına bırakıyor bizi.Fatma N. nin ironisine de böyle bir bitiş yakışırdı zaten



Mesut Akgün