Haykırışların işitilmeyebilir, acıların paylaşılmayabilir, başarıların takdir edilmeyebilir. Bütün bunlara rağmen gene de insan olarak kalmayı başarabilirsin.



Bağışla; ama tedbiri de elden bırakma.

Mesajlar, ilhamlar sessizliğin içinden süzülerek bize ulaşır.

Kırıldın, kırıldığını belli edemiyorsun; ağlıyorsun, ağladığını gizliyorsun. Bir düşün! Gerçekten o, bunlara değer mi?

Başkalarına akıl vermek için harcadığımız zamanı, keşke kendimize “Aklını iyi kullan!” diye telkinde bulunarak harcasaydık.

Her sevgilinin gönlü bir çiçek bahçesidir; ama her çiçek güzel ve kokulu değildir, zehirli olanları da vardır.

Yüreğindekileri söyle. Kulaklar duymasa bile duyan bir yürek mutlaka bulunur.

Herkes yalana karşı olmasına rağmen, şu gök kubbede söylenmedik tek bir yalan bile kalmadı.

Her şeye sahip olmak için çalışacağına, sahip olduklarını korumak için çaba harca.

Ben böyle bir insana nasıl inanayım, çünkü adam kendine bile yalan söylüyor?

Sıkıcı insanlara bunu anlatmanın bir yolu olmalı. Evet, ben bulamadıysam da mutlaka bir yolu vardır!

İhanet etmeyen hainde, bir anormallik vardır.

Dünyanın asıl sahipleri bitkiler ve hayvanlardır. İnsanlar mı? Onlar misafir olduklarını bilmeyen istilacılardır.

Çocuklara “Hayat, nasıl yaşanır?” sorusunu cevaplayarak, ilk dersi vermelisiniz? Tabii sorunun doğru cevabını biliyorsanız…

Soruyu sor, ama cevabın bir köşede hazır olsa bile karşı tarafın cevabını almadan söyleme.

Bu kadar çok gereksiz ve yanlış bilgiyi nasıl öğrendik? Ya da bize bunları kim öğretti? Gereksiz ve yanlış bilgilerden arınıp doğruyu bulabilmek için zorlu bir mücadele bizi bekliyor.

(Yakında kitap olarak bastırmayı düşündüğüm Oruç Baba’dan Aforizmalar-2 ön çalışmasından alınmıştır.)