Bir karanlık gece,bir hüzün patlaması daha ve kalemim yaz diye bağırmakta.Gece zaten karanlık,neden karanlık gece dersin diye sosarsanız;anlatım bozukluğu yapmak istiyorum derim size.Bu kadar basit bir sebep işte.Zaten yazının devamı yeterince bozuk,kafam bozuk ya her şey bozuk şuanda...

Gece daha bir karanlık,bildiğim karanlık değil bu,boğucu bir karartılmışlık...

Yaz der kalemim,yine yaz.Yaz ki boğulma,yaz ki ağlama,yaz ki rahatla...

A kalem yazıyorum işte,benim yerime sen ağla...

Bilmem ne ülkede,bilmem ne hapishanesinde,insanlar zorla delirtilirmiş;vahşice.Biz ki karanlık çağlardan aydınlık çağlara gelmişiz.Sanırım gelmemişiz.

Yok,gece daha bir karanlık,sanki karanlık çağlardan kalma gibi...

İnsanları zorla delirtmek hangi çağdan kalma?Karanlık çağlar bu kadar kötülük görmüşler midir ki?Derim ki suçlular cezalandırılsın,derim ki suçlar cezasız kalmasın;ama asla demem ki,insanların düşünce özgürlükleri ellerinden alınsın.

Hani insanız;hani en büyük farkımız ;düşünürüz ya,madem delirteceğiz birbirimizi,söyleyin,nedir bizim diğer varlıklardan farkımız?

Ah kalem,gerek var mıdır ki başka kelime oyunlarına.Bir cümleyle bile anlatılırken duygular,ben çok bile yazdım.

Keşke bunlar hiç olmasaydı da benim kalemim sussaydı...



belisss:)