Yüreğim sürülmemiş bir tarla misali ihtiyaç duyarken suya, çapaya nereden bilecektim ki sendeleyen hayatımın naçiz bir parkta seyir değiştireceğini. Ayrımına bile varamadığım gözlerinin renginin bende payidar kalacağı ne umulmaz bir durumdu.
Seni izleyen bir çift göze teslim ettim yüreğini. Bilemezdim ki gönül işlerinin öyle yürüdüğünü. Kalbim atmamıştı seni görünce. Belki de aymazlığım bundandı. Taa ki samimiyetinle karşılaşana kadar. Neler kaybettiğimin farkına o zaman vardım. ’’ Olsun ’’ dedim, ’’ Hiç kazanamadığın bir şeyi kaybetmiş sayılmazsın.’’ Ve perde çektim yeşil sandığım denizleri kıskandıran maviş gözlerine. Yemin saldım beynimin seni düşünen karıncıklarına. Azad ettim kendimi senden. Başkasının olan birine nasıl tutuklu kalabilirdim ki. Pustum, başkasıyla başlayacağın ilişkiye seyirci kaldım. Senin benimle arkadaş kalmanı sağlayan yabancının aysar ruhu can simidim oldu. Bitişine tepkisiz kaldı yüreğim, beklemiyordum seni. Benim olamazdın çünkü artık.
Ve bir gün kader kadranı benden yana çevirdi çizgisini. Bir şiir kitabı adeta hayatımda kadife devrim yarattı. Kafes telime takılmış tabularım seni benden alıkoyarken öz benliğime gittikçe aykırılaşan düşünceler mantığımı liyakatsiz kılıyordu. Aşık oluyordum istemeye istemeye.

ZEHRA TİMUR