Baktım da aynaya tanıyamadım kendimi.
Gözlerim uzaklarda sanki, başka bir yüzü arıyor gibi!
Benzim solmuş, saçım dağılmış, sakalım çıkmış.
Aklım başımda değil, yüreğim göğsümde değil!
Aklım da, yüreğim de çok uzaklarda....
"İç beyanımdır. Dostlarım üzülsün, düşmanlarım sevinsin istedim. Çivi çiviyi sökermiş böyle yaparak belki de sensizliğimi azaltırım, acımı hafifletirim. Sancım vuruyor yüreğime, ne kadar dayanabilirim daha?Söyle Allah aşkına sensiz daha ne kadar yaşarım?
Kimseye garazım yok, marazım onsuzluğumdur başka da şikayetim yok! Bir insan bu kadar ağır sevdikten sonra nasıl olur da kendine gelir kısa bir sürede? İmkanı var mıdır bunun? Çok yoruldum, inan bana. Nerdesin?"
İçimden hüzün hüzün gelerek, yaş yaş taşıp akarak, ömrümü önüme katarak bunu yazmışım. Yüreğimde kömür ocağı, kapkara... Grizular var patlıyor, göçükler var. Var da vara anasını satayım, bir tek sen yoksun işte!
"Hayat böyleyse Rabbim, kalsın.
Daha fazlasını istemem.
Alın yazımda ’O’ yoksa eğer bundan sonra
Yaşamdan yana değil de
Ölümden yana değişsin!
Değil mi ki onsuz bu dünyada
Yaşamışım ne yaşamamışım ne!"
Bu dünyanın en yaralı, en kanamalı, en karalı, en ağlamalı ifadeleri değil de nedir?
’Yokluğum bozar seni!’ demiştin. Tebrik ediyorum bu kadar kısa sürede bu bozulmayı beklemiyordum kendimden.Beni benden daha iyi tanımışsın işte! Yokluğun bu kadar mı yorarmış beni, bu kadar mı üzermiş, bu denli mi ezermiş, sanmazdım.
Aklım beden değil hep sende bu yüzden işlerim hep ters gidiyor hiç rast gitmiyor. Yoğunlaşamıyorum çünkü, senin dışında hiçbir şeye odaklanamıyorum. Sen dışında her şeye karşı motivasyonum düşük.
Hep sahte gülüyorum, hep sahte mutlu oluyorum. Bir türkü ağzıyla ’İçerim kan ağlıyor.’
Senden gayri yok deva’m sen benim tek davamsın.
Gideyim istiyorum; her şeyi elimin tersiyle bir kenara itip, herkesi unutup...Bana ait ne varsa yakıp... Kimliğimi bile! Bu kadar mı yabancı oldum kendime, tanıyamıyorum.
Şimdi soruyorum sana: "Nerdesin?"