Maksim Gorki’nin Lenin adlı yazısından bir bölüm:

....Ben daha değişik bir Lenin’le karşılaşacağımı sanıyordum. . Onun hakkında bilmediğim bazı şeyler vardı. R’leri genizden söylüyordu. Kollarını kavuşturmuş, ellerini koltuk altlarına sokmuştu. Gururlu ve kararlı bir havası vardı. Tavırlarında ona bir ’başkan’ izlenimi veren bir özellik yoktu. Yazar olmam beni ayrıntıları dikkate alma zorunluluğuna iter ve bu zorunluluk kimi zaman usandırıcı boyutlara ulaşan bir alışkanlık haline gelmiştir.

Beni Plehanof’un yanına ’götürdüklerinde’ karşıma çatık kaşlı, biraz sinirli, yükümlülükler sonucu yorgun düşen bir öğretmenin öğrencisine baktığı gibi bakan bir Plehanof bulmuştum. Kollarını göğsü üzerinde kavuşturmuş, ayakta duruyordu. Bana ’yeteneğinin hayranlarındanım’ gibi kalıplaşmış bir cümle söylemekle yetindi. Bunun dışında aklımda kalan hiç bir şey söylemedi ve konuşma boyunca ne o ne ben birbirimize açık yürekli bir konuşma yapma isteği duymadık.

Oysa, bir eliyle Sokrates’inkini andıran alnını kaşıyan, öteki eliyle de elimi sıkan, son derece canlı gözlerinde okşayıcı bir parıltının yanıp söndüğü bu dazlak kafalı ufak tefek, sağlam yapılı adam hemen Ana adlı kitabımın hatalarından söz etmeye koyuldu. Kitabın müsveddesini Ladijinikof’tan alıp okumuştu. Kendisine acele yazdığımı söyledim. Ancak daha bunun nedenini yansıtma zamanını bulmadan, Lenin başını onaylayıcı şekilde salladı ve bunun gerekçesini kendisi açıkladı:Acele etmekle iyi yapmıştım. Kitap çok yararlıydı. İşçilerin çoğu devrimci harekete bilinçsizce, içgüdüsel olarak katılmıştı: Ana’yı büyük bir ilgi ile okuyacaklar, eserden katkılanacaklardı.

’Kitap tam zamanında yayımlandı’ dedi. Yaptığı bu biricik iltifat benim için son derece değerliydi. Sonra Ana’nın yabancı dillere çevrilip çevrilmediğini, Rus ve Amerikan sansürlerinin kitabın metnini ne ölçüde bozduğunu sordu. Eserin yazarının yakında mahkeme karşısına çıkarılacağını öğrendiğinde yüzünü buruşturdu. Sonra gözlerini kapadı, başını arkaya atarak olağanüstü bir biçimde güldü.