Yazar Aleksandr Serafimoviç, Lenin’i ziyarete evine gider. O günkü konuşmalarından bir çok not alır defterine , Daha sonra bu notları ’Lenin’,i evinde ziyaret’ adlı yazısında kullanacaktır, İşte bu yazıdan kısa bir bölüm:

’Lenin’i kurultay ve konferanslarda bir çok kez dinlemiştim. Ve bir nokta her zaman dikkatimi çekmişti: Lenin’in söylevi genel olarak kendisinden önce ve sonra olan konuşuculardan daha kısa sürüyor, ancak her seferinde de çok güçlü bir etki yaratıyordu.

Baş başa ancak bir kez konuştum kendisiyle ve bugün, bu tek, unutulmaz görüşmeyi, Lenin’i evinde ziyaret ettiğim o günü anlatmak istiyorum.

O unutulmaz gece, kurultay ve konferanslarda rastladığım o öndere, o konuşucuya hiç benzemeyen bir Lenin’le karşılaştım. Karşımda iyi bir dost, dünyada olup bitenlere karşı canlı, yorulmak bilmez bir ilgi gösteren neşeli bir insan, çevresindekilere karşı şaşılası bir tatlılık ve sevecenlik içinde bulunan yeni bir Lenin vardı.

’ Bir şeyler üstüne çalışıyor musunuz ?’diye sordu.

’Bu sıralar yazmak güç; büyük bir örgütlenme faaliyeti var. ’

Lenin kaşlarını çattı.

’Evet ülkemizde büyük bir örgütlenme faaliyeti var.Siz yazarlara gelince, sizler işçileri edebi çalışmalarınıza katılmaya alıştırmalısınız. Bunun için çok çaba sarf etmeli, işçinin her küçük girişimi büyük bir sevinçle karşılanmalı. Derginizde işçilerin yazıları da yayımlanıyor mu ?

’Fazla değil Vladimir İliç. Bilgi ve kültür eksikliğini göz önüne almak gerekiyor. ’

Gülen gözlerle baktı bana:

’Ama bunun önemi yok . Yazmasını öğrenecekler ve olağan üstü bir edebiyatımız olacak. Dünyanın ilk proleter edebiyatı...’

Bu sözlerde insana Rus sanatına coşkulu, bitip tükenmez, etkili bir inanç ve emekçi bir halka karşı duyulan sevgi yatıyordu.