"Bitti!" dedin, "Bir daha dönmem" dedin "Dönme!" dedin. Hıçkırıklara boğuldum. "Seni seviyorum" dedin, nefesim kesildi... "Ama bir daha sana dokunamam!" dedin. Sensiz bir hayat!... Nasıl olur düşünemedim, düşünmek istemedim.Yalnızdım daha da yalnız kalmak istedim... Nasıl bu kadar zarar verebiliyordum kendime. Sana nasıl bu kadar zarar vermiştim! Sen beni öpmeye kıyamazken nasıl başkasının olmuştum... Sen bana dokunmaya kıyamazken nasıl başkalarını dokundurmuştum...

Acıyla dolu kalbim var benim, sevmeyi bilmeyen yalnızlığa mahkum.Benim aradığım yalnızlığımı alacak aşklar değildi, ben bütün aşıklarım da yalnız kalsın istemiştim. Benim gibi hastalıklı ruhları olsun istedim...Bunu en güzel sende yaptım Nefesim.Yaptım ve binlerce kez gittim senden...Ne olur kızma bana şimdi.Kapana kısıldım, kendi kapanıma...Nasıl hesaba katabilirdim ki büyüyeceğimi,nasıl hesaba katabilirdim ki her gece senin uykuna uyuyacağımı...

Ben seninim Nefesim.Seninle açtıysam gözlerimi,seninle ağladıysam, seninle güldüysem, seninle küfür ettiysem bu hayata, senin nefesini içime çeke çeke uyuduysam, seni ben gibi sevdiysem ben seninim Nefesim.Hiç kimsenin olmadım. Elimi tuttuğundan beri hep seninim ben.Senin olarak gidicem bu dünyadan,orada da senin olacağım...

Beni nasıl böyle sevebildin. Öpüşlerimi, dokunuşlarımı, aldatışlarımı.Bana olan nefretini, seni nasıl böyle sevebiliyorum...Bu dengesiz kalbi, aklı, vücudu nasıl sevebildin...

Ben seninim Nefesim.Yine nefesinde olmak istiyorum, nefesinde soluk almak, nefesinle uykuna uyumak.O kocaman kollarını belime dola yine, soğukluğunu hissetmek istiyorum...Kurtar beni, kurtaralım birbirimizi...

Bu küçük kadın, o kocaman küçük adamın...