Çok fazla arkadaşım yoktu istesem belki olabilirdi ama hani nasıl desem
sanırım böyleside işime geliyordu,zaten yeteri derecede asosyal bir tiptim
değer verdiğim yalnızlığımın elimden alınacak olmasıydı belkide beni korkutan
yada ne bileyim olur olmaz aralarına çağıracak olmalarıydı işime gelmeyen,
saati saatine uyan bir adam da değildim yüzümde gülümseyen bir tebessüm
bulmakta zordu,asık surat yüzüme öyle oturan bir maskeydi ki artık benimle
bütünleşir gibi olmuştu,en son ne zaman gülümsedin desen inan hatırlamakta
zorlandığımı söylerim,öyle tamamen yalnız da değildim vardı bir kaç kişi
arada yoklayan onlar anlıyordu beni ben kendimi hiçbir zaman anlatmamıştım
ama onlar benim içimden geçenleri anlamıştı ya da gözlerimiz söylemişti
birbirimize içimizden geçenleri olabilirdi zaten öyle biraraya gelişlerimizde
sohbet sabahlara kadar akıp gitmezdi bir mesafe vardı aramızda korunmasına
özen gösterdiğimiz çizgimiz her daim belirgindi,içimiz kan ağlasada göstermezdik
utancımızdan değildi sırrımızı saklamamız yapı meselesiydi yani sevmezdik anlatmayı
sonra ayrılır ve kendi yaşamlarımıza dönerdik bir daha ne zaman görüşürdük bilinmezdi
sık sık buluşmak olmazdı araya bir kaç ay zaman girerdi bazen altı aya kada çıktığıda
olurdu,ben zaten aramazdım onlarda benim aramamı beklerdi ama her ne hikmetse benim
elim lanet telefona bir türlü gitmek istemezdi,alışmışlardı zorlamadıkları gibi
sürenin dolmasını bekleyip atılması gereken adımı çoğu zaman kendileri atardı,bu
aralar vakit yine yaklaşmıştı gözüm uzun zamandır çalmayan telefonuma takılıp duruyordu
ha bugün ha yarın çalacak diyordum ama bir sürpriz yapıp aramayı yine düşünmüyordum
yalnızlığı dibine kadar hakeden bir adamdım hem de öyle bir hakediştiki bu kimseye nasip
olmayacak cinstendi,ama bu yalnızlığın davetçiside bendim ona gönlünün kapılarını ardına
kadar açanda sızlanıp şikayet etmeye hakkım yoktu,en fazla bunun tadını çıkarabilirdim
yalnızlığın tadı olur mu ? demeyin hem siz hiç benim yerimde olmadınız ki.