Kuytu köşeleri seviyordum genelde kimsenin tercih etmediği ama benim olmasını
arzuladığım en arka ve dip yerlerdi yaşamak istediğim,ön sıralardan oldum olası
nefret etmiştim okulda işte yada askerde her nerede olursam olayım otarite sanki
bana inat eder gibi daima beni öne çıkarma gayretindeydi ben ise şiddetle buna karşı
koyuyordum önlerde olmaya gerek yoktu gerilerde olmak huzur vericiydi sanki oralarda
içimi ısıtan bir şeyler vardı ilahi bir çekim yasası beni geri geri çağırıyor gibiydi
kimbilir bu nedenle belkide toplumla yıldızım barışmamıştı çünkü sistem daima önde olanı
alkışlıyor ve onu ödüllendirip yüceltiyordu arkada olan ise genellikle işe yaramaz kabul
ediliyor ve sistemin dışına itilip özgüveni bertaraf ediliyordu,bu anlamda sistem beni
yeteri kadar tokatlayıp hırpalamıştı ve bir güzel paketleyip bu günlere gelmeme vesile
olmuştu,bu enkazın altından kalkmak hiç te kolay değildi zaten öyle bir niyetim de yoktu
böyle yaşamak açıkçası işimide geliyordu öne çıkmak sorumluluk demekti sorumlu bir yaşam
ise özgürlük düşüncemin içini boşaltıp nefes alabileceğim alanların daralmasına neden oluyordu
fırtınalı bir havada rüzgarın savurduğu kuru bir ot gibiydi yaşantım,ama bu aleladelik ve
sonrasında gelen boşluk duygusu beni yepyeni arayışlara itiyor ve tüm çıplaklığı ile kendimle
yüzleşmeme olanak tanıyordu,bu benim için önemi inkar edilemez bir kazanımdı çünkü içe dönük bir
yaşamda keşfetme duygusu insanı sarıp sarmalıyor ve hayatı anlamlandıran bir sürecin yolunu
açıyordu,yolumun üzerinde salaş bir cafe gözüme çarpmıştı her zaman olduğu gibi gözüm en dip
masayı aramış ve bu arayış karşılık vermişti biraz soluklanabilirdim en azından sakinliğin
ruhumda yarattığı sükunet duygusu burada fazlası ile benimleydi...