Ne zaman duvarlara dönse yüzü, yalnızlığını hatırliyordu. Saçlarının arasından esen yıllar, ardlarından beyazları bırakmıştı. Her yol gidişinde, bavullara önce ellerini sığdırıyordu. Gözleri aşinaydı yolculara...
Parasinı çoraplara sarıpta, koynunda saklayan babaannesi gibi sözcüklerini diline sarıpta, aklında saklıyordu.
Her sabah, kumrular tebessümünü yanaklarına kondururlardı.

Çorbasız sofrası olmazdı, anılarının barındığı, yaşam kitabının sayfalarından birini açtığında, karşısına çorba çıkardı. Her açlığını doyuran eskiye ait kokusuyla, buram buram, bir taslık tarhana...

Masallar anlatan, bir teyze peyda olmuştu, geçen baharda... Her karşılaştıklarında, ısrarla içinde ki masalcıyı ortaya dökerdi ve ayrı masalların, aynı kahramanları, farklı kişiliklerle ele geçirirlerdi dimağını... Bıkmadan, usanmadan saatlerce, işgalini sürdürebilirdi...

Her sorulduğunda, balık kraker isterim derdi. Mutlaka, sade olmalıydı. Kolunda ki saatine bakar, "yine geç kaldın, neredeydin ? ",diye sorardı, ya da saatine bakar, saat dokuz (9) da geldin derdi. Hesap sorması eksik kalırdı, her komsusuna aynı davranırdı. O zamanın kollarından tutmuş bir ihtiyardı.

"Saçlarımı taramak istiyorum dedi ve torununa, çocuksu bakışlarını iletti. Biliyordu, bu şekilde baktığında, hayır diyemezdi. Ben beyazı severim, temizliğin rengidir derdi. Titizliğini bir kere daha belli ederdi. Bak!, pijamalarıma bembeyaz".

"Kaşlarımı alabilirim, yaşıyorum. Kapıyı kapatır mısın?, utanıyorum. Çocuklar gibi altım bağlanıyor. Kenarını yanlışlıkla yırttım ve sidik bu akıvermiş,yırtıktan... Benim hiç oyuncağım da olmadı. Bozuk bir radyom var, türkü dinlediğim. Yaptırır mısın?, balık krakerimden sende yiyebilirsin".

Sessizce kayan bir yıldız daha gökyüzünden.

Yas, mevsimlerin ölü vücutlarında ağırlanır.