Bir haber beklemiyorum artık senden, nasılsa tükettik hatrı sayılır her şeyi aşk tüterken. Buzdan duvarlar ördük aramıza biz aramıza çığ düşerken.

Soğudu kalplerimiz, yabancısı olduk sıcak mevsimlerin. Bütün renkler donuk ve bütün tatlardan bihaberiz... Bütün alem bize düşman ve tek mağduruyuz hayat denen kavganın. Oysa biz, biz iken bahçelerde yeşil erik ne tuhaf bir hoşlukla kamaştırırdı düşlerimizi ve çilek aşk mevsimiydi...

Biz öldük, ayva değdiğinde. Güz kokusuyla kuşandık hüznü.... Gerisini sen sormazsın, ben yine de söyleyeceğim; kiraz mevsimini ne çok özlediğimi. O serin meltemlerin tenimizi sararken yıldızlara bakmanın hazzını... Ardından bakarken, mor dut tadında gülüşümün nasıl kuruduğunu.
...

Ölü bir mevsimi giydi yüreğim, ıpıssız mezarlıklar misali terkidiyar...

Bir ayrılık bu kadar mı soyar insanı çırılçıplak yalnızlığa, bu kadar mı koparır bağlarını hayatla. Güven duygusunu piç edip, buzdan dağlar diker yaşamla arasına. Böyle bir mebali nasıl taşıyabilir ki insan olan, çamura yatan yanıyla nasıl çıkar güneşe yeniden.

Ne arlanmaz, uslanmaz, ne irdelenmez belasın sen. Neresinden baksan koca bir yalanken nasıl yakabiliyorsun taaa en içten!

Ah`larım burnumdan getirdiğin aşka dair, ayvayı yemek sana kaldı anla, nar ise bana yar!



sude nur haylazca