yalnızlığın da bir manası olmalı, bu kadar acıkmanın, ölüme bu kadar hasret kalmanın, ağlamanın, yalvarmanın, başımı ellerimin arasına alıp nefretle boğulmanın, bu mutsuzluğun bir manası olmalı.

birşey öğrenmiş olmalıyım, bunca yıl boşa gitmiş olamaz, birileri bilmeli,birileri sevmeli en azından biri anlamalı, tüm amaçlardan sapılmış, tüm araçlar hain olamaz.

yaşanmıyor, ölmeli..

yaşanmıyor ölmeli..

sövmeli bu hayata dilin döndüğünce sövmeli.
rahatlamıyor içim, bir tutam umut, bir tutam neşe, bir tutam huzur için bilinen her yolu binlerce kez ezberledim..

oysa ne kadar boş, ne kadar anlamsız, ne kadar mahrumum sebepten yeni bir güne uyanmak için.

ne kadar kırık ne kadar bozuk çıkan sesler, yıllarca uğraştım ben bu şarkıyı çalmak için.

bağırmak yetmedi, haykırdım, sarılmak yetmedi kalbime sardım, ölmek yetmedi yaşadım. yaşadım ah ben yaşadım yaşamaktan zerre zevk almadım. anlamadım anlayamadım kendimi, deliliğe aşığım başka sevmek bilmedim, seni de bundan kaybettim, yarınlarımı da, kendimi de bundan kaybettim, rüyalarımı da.

şimdi kabus, şimdi mahpus her yanım. şimdi zindan şimdi katran evim barkım. şimdi yok şimdi gömdüm zamanı, anı unuttum dünde kaldım, hiç artmadım hep azaldım. yandım, ciğerim yandı, sönmedi alev, söndüremedi gözlerim, ben özlerim, hep özlerim neyi sevdim bu kadar özleyecek? neyi özlediğimi bilmeden özlerim...biliyorum hepsi kanlı ama bu sözleri ben söylemedim.

yaşanmıyor ölmeli..

yaşanmıyor ölmeli..

alıp başını gitmeli, nereye gitsem bir küslük çıkagelir peşimden, ve pişmanlıkla dönerim ben her çıktığım seferden. neler gördüm, hangi yollarda yürüdüm. sınırı olmayan ülkelerde, uçsuz bucaksız denizlerde. ne çok aradım o söğüt yaprağını.bulamadım..

yaşanmıyor
ölmeli..

vandi..