Eksiklik duygusuna tahammül etmek zordur. İnsanoğlu için bir şey oldu mu tam olmalıdır. Sayısal yönü olan bir şey doksandokuz tane oldu da yüz tane olmadı mı bayağı canımızı sıkar öyle değil mi? Hatta "Allah tamamına erdirsin." diye dilimizde yaygın olarak edilen kalıplaşmış bir dua bile vardır.

Nasrettin Hoca’mızın nerede karşımıza çıkacağı hiç belli olmaz. Hoca bu kez bir gencin rüyasında karşımıza çıkar. Elinde çil çil altınlar vardır. Gence avucunu açtırır. Başlar yavaş yavaş ve tane tane elindeki altınları sayarak gencin avuna koymaya:

Biiir
İikiii
Üüüç
Dööört
Beeeş
Altııı
Yeediiii
Seeekiiz
Dookuuuuuuz der ama on demez. Elinde kalan onuncu ve sonuncu altını gence vermez.

Genç umutla öteki altının da avcuna bırakılacağını bekler ama nafile… Hoca ak sakalını sıvazlayarak altını daha bir sıkı kavrar. Genç:

- Yapma hocam elindeki tek altını ne yapacaksın onu da ver de tamam olsun. Dokuz eksik bir sayı şunu ona tamamla ki bir anlamı olsun der.

Hoca:
O altını sana vermeyeceğim der.

Verirdin vermezdin derken iş çığırından çıkar. Hoca gencin avcundaki dokuz altını bir hamlede avuçlayarak alır.

Genç, delikanlı öfkesiyle yataktan hışımla fırlayacak olur. Gözlerini açar, önce avcuna bakar avcu boştur. Sonra karşıya bakar ki Hoca Moca diye birisi de yoktur. Gözlerini yeniden kapayarak rüyasını kaldığı yerden devam ettirmek ister:

- Hocam hadi ne ise razıyım dokuza da razıyım. Bi altından n’olacak ki o tek altında sende kalsın, aldığın dokuz altını geri ver der.