Bizim kış gecelerimiz vardı hem de nasıl!...
Akşam ezanı okunduktan sonra eve çağırılırdık sırayla, eve
giresimiz gelmezdi elbette. Soğuktan parmak uçlarımızın sızlamasını hiçe sayarak
annelerimize o masum dayanışmamızı yapardık...
’Ama anne baksana arkadaşlarımın hepsi dışarıda’

Ancak bu dayanışma çok fazla sürmezdi, her ne kadar doyamasakta kardan çocuk olmaya,
evimizin kapısından içeriye girerken, o sıcacık hava yüzüme vurduğunda yer yatağımı arardım
hemen. Uykumuz gelmezdi elbette ama o kalın yorgana sarılıp gecenin bir vaktinde
sokağımızdan geçen arabaların yolda kalışını ve tekerlerinin patinaj seslerini dinlemek bizlere son derece keyif verirdi. Ev halkının uyuduğundan emin olduktan sonra ben ve diğer arkadaşlarım, botlarımızı elimize alarak parmak uçlarında kapıya kadar çıkardık.

Bütün arkadaşlar toplanırdık aynı köşebaşında. Herkesin tam olduğunu gördüğümüz an atardık kendimizi karlı kaplı araba yoluna. Gecenin bir vakti yolda kalmış bi çare arabaların önce patinaj yapmalarını seyrederdik ve sonra bütün arkadaşlar var gücümüzle itelemeye çalışırdık arabayı; saplandığı yeren kurtarırdık da...
Şoför arabasını düzlüğe çıkarttığında camı indirir hepimize seslenirdi. ’Çocuklar gelin bakayım buraya’
Şoförün bu çağırışının arkasında küçükte olsa bir ödülün olduğunu biliyorduk. Düşe kalka koşardık arabanın yanına. ’Alın bakalım, bozuğum yok bütün veriyorum. Aranızda paylaşın haa!’

Şoför, o tatlı ikazını da yaptıktan sonra yavaş yavaş yoluna devam ederdi, tabii biz o gidene kadar arkasından bakardık bir heyecanla. Saatin epey geç olduğunu fark ettiğimiz an, son bir parti yapardık; kartopu oyunu... Ne yalan söyleyeyim; bazen çok özlüyorum çocukluğumu...

Erol Almak