Sen yokken kendimi yalnız hissediyordum ama asıl yalnızlık senin yokluğunu kabullenmekmiş. Sen yüreğimdeyken canım hep yanımda olmayışına acırdı şimdiki acım yüreğimde olmayışına.

Sen varken aklımın hep bir köşesinde , ben hep yokluğuna küserdim çünkü en çok beni yokluğunla üzerdin. Şimdi sustu küsüşlerim adınıda aldın benden kaderimde yazan sandığımı da. Ben beni sevmediğini en başından kabullenmiş , inanmıştım ama bilemedim hiçbir zaman beni sevemeyeceğini , biraz yorsaydım kalbini soluklanmaya gelir miydin kalbime?

Kalbim bile bilmiyor neye yanacağını sen varken senin acına mı , sen yokken benim yarama mı? O da bilmiyor ne için kanayacağını yokluğun mu kanatıyor şimdi beni , yoksa kalbimden çekip gidişin mi?

Gidişlerinde sevişlerin gibi sahte senin ne gerçeği belli ne yalanı sen aşkta da kandırdın beni ayrılıkta da... Bu yüzdendir seni hala yüreğimden uğurlayamayaşım. Aklım uğurladıkça seni kalbim "gitme" dedi. Gitme de görsün herkes seven sevdiğini nasıl bekler. Nasıl geçer yürek zamanla sevdiği uğruna kendinden?

Yürek kendinden geçerde yarasından geçer mi? Ben geçmez dedikçe sen daha çok kanattın yaramı , yaram daha çok kanadıkça yüreğim daha çok "gel" dedi. Sende geldin her defasında , geldinde yüreğindekini bıraksaydın yüreğime gelirken.

Yüreğim daha ona ait olamayan "sana" kanamayı bırakamamışken sana ait olan bir "o" getirdin misafir gittiğin yere. Benim kalbimde "sen" senin kalbinde "o" varken ağır geldik biz aşka biraz buna kanar yürek , kanayamayacağından fazlasını yüklememek gerek.

Bu yüzdendir şimdi yüreğimden gidişine ağlıyorum , yüreğim hala kovma desede ben seni misafirinle bir başka yaraya uğurluyorum...