Biri varmış. Bir de diğeri. O biri, diğeriyle yarım olmaktan kurtulmuş, bir olmuş. Kışmış, hava soğukmuş, kar yağıyormuş mesele mi? Onunla her gün, her mevsim yazmış. Yazmış… Oturup, her gece bahara dair, umuda dair renkli cümleler, şiirler yazmış. “Bu sefer” diye başlamış cümlelerine, “oldu” ile bitirmiş hepsini. Hesap kitap yapmamış, dağıtmış gülücüklerini. Öyle bir güvenmiş ki, tüm beyazlığını sermiş önüne diğerinin. Öyle güvenmiş ki diğerine, hiç düşünmeden, tereddüt etmeden açmış sakladığı yapraklarını. “Suyum” o benim diyormuş diğeri için. Sonra, sular kesilmiş. Mevsimler tersine bile değil, kışa dönmüş. Gitmiş işte. Tüm beyazlıkların üzerine basıp, çamurlarının izini bırakıp öylece gitmiş. Yapraklar mı? Elbette solmuş… Biri, küsmüş umuda, hayata, baharlara. Ellerinde sadece korkular kalmış. Yaşadıkları gözünün önüne geldikçe, örtmüş yüreğinin üzerini. Bir daha sevmemiş, sevememiş, seveceğine de inanmıyormuş. Çünkü diğeri, ayrılığın dahi hakkını vermemiş giderken…
Neyin hakkını verdin ki sen?
Evet sen!
Başka birinin hayat hikayesini izlemedin şimdi sen. Şimdi çek gözlerini cümlelerimin üzerinden…

Selim Akgün / Biri varmış bir de diğeri