Kaderim eminim ki bir çok kez değişti. Bazen benim hatalarımdan ve seçimlerimden, bazen ailemin seçimlerinden.

Çocukken dermişim; “okuyup okuyup taksici olucam!” evet çocukken gülümseyin. “Akıl var mantık var bu il de taksicilik kolay mı be çocuk” dememişler, ki o zamanlar da araba az değil yani. Şimdi taksicilik yapanlara Allah sabır versin. Neyse kaderimin değişmesi bundan vazgeçmemle başladı sanırım.

Sonra bir heves aldı her erkek çocuğu gibi futbolcu olmak. İyiydim de sanırım amatör küme de çokça da golüm vardır. Santrafordum ama oynamadığım mevki kalmadı hocalarım sayesinde. Sol bek oynarken bir maçta iki gol atmışlığım bile var. Yazık ki ben tekrar forvete alırlar diye kasmıştım ama “bak burdan da gol atılabiliyor” deyip defansa çaktılar ismimi lisansların sıralamasında. 9 numara defans olunca rakipte afallıyor ama he. Gülerdim bazı maçlarda bu duruma.

Neyse sonra 18 değildim daha üniversite tercihleri yaptık ve Kocaeli çıktı şans ya babamın tek yaz dediği yer kısmet ne diyeyim. Gittik yeri gördük dağın başı. Babam dedi “gel özel açılmış yeni ona kayıt yaptıralım”. Laz damarı var hafiften, “madem yazdın burada okuyacam!” dedim. Ergenlikte cabası sanırım. Gerçi bunun başlangıcı lise. Sırf akrabam orada okudu diye yazdırdılar ticaret mesleğe. İşte kaderim tam da 2. sınıfta değişti. İlk sene dediler genel dersler ve hafiften muhasebe. İkinci sene bölüm seçeceksiniz. Eyvallah dedik sevindikte çaktırmadan. Dedim bilgisayara geçerim 1999’dan beri pc var evde birşeyler biliyoruz dedik. Daha o zaman site işleri yapıyorum amatörün amatörü yani. 2. sınıfta bölümler kaldırıldı. Kaderim çatallaştı ve hatta yer yer kırıldı. Bilgisayar okuma hayali yalan oldu. Muhasebeci olacaksın dediler. Tamam dedik ayıptır söylemesi eşşek gibi. Babama aldır okuldan desemde aldırmadı tabi. Referans kuzen olunca aldırılmıyor. Sanırsın adam mali müşavir oldu.

Neyse kader değişir de bu kadar mı değişir. Üniversiteye kayıt oldum, yurt buldum eşyalarımı yerleştirecem babamları yolcu ettim. Tam 5 dakika geçmedi telefon çaldı. O zaman Pendikspor 2. ligte. Tanıdığımız bir abi beni övmüş sağolsun forvet için görüşmeye çağırdılar.

Telefon konuşması aynen şöyle;

- Selam kardeşim nasılsın.
- İyidir abi sen nasılsın.
- Pendik’te oynamayı düşünür müsün?
- Abi ben Kocaeli’ne geldim.
- Hayırlısı olsun kardeşim belki rakip oluruz bir maçta.
- Abi ben Kocaeli’ne okumaya geldim.
- He öyle mi?
Uzun bir sessizlik…
- Hoşçakal abi.
- Kendine iyi bak kardeşim.

Uğur İNCEKARA

Yazım Tarihi : 28 Ağustos 2014
Olayın Tarihi : 2005 Eylül’dü sanırım.