Düğünlerimizin en hüzünlü, görsel yönden en etkileyici anı gelinin erkek kardeşi veya babası, onlar da yoksa erkek kuzeni tarafından beline “kırmızı renkli gayret kuşağının” bağlanmasından sonra evinden ayrıldığı andır. İşte o an göz yaşlarının sel olup aktığı, gelinin; hem ağlarım hem giderim dediği an olsa gerek.

Nevşehir Avanos Sarılar Köyündeki akrabalarımızdan birisi için, köyden kalkıldı âlâyiş nümayiş şehre gidildi, davul, zurna, halay, düğün, dernek derken geldi sıra gelinin evden çıkartılması faslına. Gelin babasına sarılıyor ağlıyor, kardeşine sarılıyor ağlıyor, anasına sarılıyor bu kez hönküre hönküre ağlıyor, konu komşu ağlıyor derken başlıyor bizim akraba güvey de ağlamaya. Bunu gören köylülerimizden bazıları durumu yadırgıyor. Öyle ya erkek adam ağlar mı hiç! Köylülerimizden birisi dayanamıyor:

- Yav arkadaşlar anadık gelin baba ocağından, ana gucağından ayrılıyom diye ağlıyo da şu bizim damat olacah oğlan acep ne diye ağlıyo diyor.

Gelin çıkartmaya gidenler arasında bulunan eski muhtar Necibin Yusuf:

- Niye ağlamasın lan oğlum. Adam her şeyin fargında o da babamı sömürme devri bitti diye ağlıyo diyor.