Varlığıyla ruhumun derinlerinde huzur bulduğum; sadece varlığın yaşam sebebim olabilir bunu biliyor musun?
Bilmiyorsun demek isterdim. O zaman belki de gitmek çok daha kolay olurdu. Seni hayatıma dâhil ettiğim günden beri içimde binlerce kıvılcım yaktı tüketti beni.
Yokluğunun izlerini taşıdığımdan beri, hayat solmuş bir gül kadar, elem verici. Tercihlerinin neticesiydi bu günün getirisi.
Küllerimi savurmama izin vermediğin gibi yeniden doğmama da imkân vermedin.
Biz olmayı çok gördün.

Yetmedi!..

Çekip alırken sana dair tüm umutları da heder ettin. Şimdi bensizliğin koynunda varlığını idame ettirirken sana bıraktığım acının ızdırabıyla yaşam sürmekteyim.

Neydi sana yetemediğim!..
Keşke bilseydim. Ya da bildirseydin…

Sen ki özgürlük savaşçısı!..

Beni esaretin altında tuttuğunu bil isterim.
Beni kavganın ortasına çekip, orada yalnız bıraktığını bilmek ister misin? Ya da görmezden mi gelirsin…

Yabancısıyım yalnızlığının!..

Her dokunuşunda, kafamı çeviriyordum ama sen yine yoktun.

Yoktun demek istemiyorum varlığına en büyük hakaret olarak görüyorum. Beni yine mahkûm eden yüreğime bir çift laf söylemek istiyorum.
Sen acılarımın tek şahidi değilsin. Birde beni yaradan var.
Zirvede oturmuş; dağların görkemiyle, engin denizlerin uçsuz bucaksız görüntüsüyle ve gökyüzünün parlaklığıyla kıyas yapmaktayım. Ama haksız bir kıyas olduğunun farkındayım.
Hiçbirisi sevdama eş değer değiller.
Bizi aldattığın; kendine büyük yanlış yaptığın bir günün varlığını silmek istiyorum zihnimden. Pişmanlık yaşanmışlığı yok saymaz belki ama bir hakikati gözler önüne serer.

Yanlıştı!..

Bu bilince, vakıf kılar insanı.

Canım sevdiğim; sana olan sevgimi, sadece fısıldayarak, duymanı istediğim, tüm gerçeğimi, gün yüzüne çıkartmak isteğimi anlamış değilim.
Bir sevda masalı değil ki istediğim.
O vakit içime sığamayışım diyelim.
Ya da
Sürgün yemişlerin şerefine de diyebilirim.

Ayşe