Çok sevdiğim ve saydığım üstadım değerli yazar Ahmet Ümit’in annesini kaybettiğini tweeterdaki şu paylaşımıyla öğrendim. Şöyle diyordu sevgili Ümit : "Bugün annemi kaybettim, on dört yıl ônce de babamı kaybetmiştim. Onlarda başlayan hayat torunlarında sürüyor. Ölüme kalmayacak dünya..,"

Bazı insanları sevdikleriyle birlikte sahiplenir, seversiniz. Mesela, Fatma Ümit gibi. Kendisi ile hiç bir ortamda karşılaşmadım. Fakat, o kadar çok bilgim var ki. Çok güzel ve çeşitli masal dağarcığı olduğunu, anlattığı bu masallarla Ahmet Ümit’in ruhunun olumlu yönde beslendiğini, o güçlü kalemindeki tılsımı; hayal dünyasını güçlendiren annesine borçlu olduğunu, oğluyla gurur duyduğunu, her yeni romanını diğer okurlar gibi sabırsızlıkla beklediğini, güzel yürekli olduğunu ve daha nice güzel şeyler.

On üç yaşında annemi kaybettiğim için acısını derinden hissedebiliyorum. Çok zor ama sevgili Ahmet Ümit’in de ifade ettiği gibi; "Onlarda başlayan hayat torunlarında sürüyor. Ölüme kalmayacak dünya..,"

Sevgili Ahmet Ümit’e sabırlar diliyor, kendisine, eşine, oğluna ve bütün sevdiklerine uzun ömürler diliyorum. Masalcı Fatma Teyze de bütün masallar gibi "bir varmış bir yokmuş" başlangıcına döndü. Her ölüm, yeniden doğuşu anlatır. Anılarıyla hep aramızda yaşayacak. Nur içinde yatsın. Mekanı cennet olsun.

Aysel AKSÜMER