Galiba seni artık düşünmemeliyim. Senin yerine kendimi koymalı ve artık kendimin neler düşündüğünü düşünmeliyim.
Yani kısaca, artık senden çıkmalı ve kendime gelmeliyim.
Beklemek yorar demişti bir üstad. Üstadsa bunu söyleyen,
haklıdır diyememiştim kendime. Dalmıştım belki de okuduğum şiirlerde sen’li bulduğum her cümleye.
Her cümleye seni koymuştum haklı haksız belki de.
Hak eder miydin şairlerin onca cümlesine? Hak eder miydin her gece düşünülmeyi?
Hak eder miydim ki seni bu kadar düşünmeyi?

“İstedin mi bir kere değil bin kere gideceksin kapısına” diyordu yazar.
Tam yerindelik bir sözdü bu.
Önemli olan gerçekten istemekti bir şeyi. Daha sonra ona sımsıkı sarılmak ve asla vazgeçmemek.
Eğer yücelerin yücesi, erişilmez olandan istiyorsak bir şeyi asla vazgeçmemeliyiz.
Çünkü O; istekleri yerine getirendir.

İstemedi mi bir kere değil bin kere de gitsen kapısına, almaz kalp kapısından içeri ama, diyordu birisi .
Belli ki istenmemiş birisinin ağzından çıkıyordu bu kelimeler.
Onun da kalbi yanmıştı belki de.
Onu da incitmişlerdi en hassas yerinden.
Onu da kırmışlardı kalbinden. Kimin sağlamdı ki zaten…

Bir sabah fecr den önce uyanın.
Sonra oturun ve kendinizi dinleyin.
Gerçekten hisleriniz temiz mi ona karşı?
Neler düşünüyorsun onun hakkında?
Nereye kadar yapabilirsin?
Gerçek manada tanıdın mı onu? Yoksa bir heves mi?
Sorular sorun kendinize ve cevaplarını mutlaka verin.

Yetmiyor mu, olmuyor mu gerçekten, geçmiyor mu?
Geçmedikçe biraz daha O’na yaklaşın.

O sizde ölmedikçe, siz bir adım daha yaklaştınız demektir ölmeye.