Güneş batmak üzeredir. Yer Çorumda bir alevi mahallesi. Bir anne evinin balkonundan bahçede arkadaşlarıyla oyun oynayan üstü başı toz toprak içinde olan oğluna seslenir.

- Haydi Osman eve gel artık, akşam oldu. Sokağa çıktın mı evi barkı unutuyorsun. Ders çalışmadın, ödevlerini yapmadın bıktım usandım senden. Az sonra baban gelir.

Sokakta yürümekte olan alevi bir adam kadına:

- Utanmıyorsun değil mi bula bula bir yezid adını mı layık gördün oğluna. Olacak iş mi bu.

Kadın derin bir iç geçirdikten sonra:

-Sorma gardaşım sorma derdim dağlardan büyük. Bir oğlumuz oldu adını Ali koyduk. Yaşamadı öldü. İkinci bir oğlumuz oldu adını Hasan koyduk yaşamadı öldü. Üçüncü oğlumuzun adını Hüseyin koyduk o da yaşamadı öldü.

Üst üste gelen ölümlerden sonra. Bu oğlan oldu. Adamla ağız birliği ettik. Ölen hep bizden mi olacak, bunun adını da Osman koyalım, ölürse bir yezid ölmüş olsun dedik. Yiyecek ekmeği içecek suyu varımış ki da ölmedi başımıza kaldı.