Kaç şair vardır kendine şiir yazdıran..Kaç şair vardır yaşadığı yeri solumak için peşinden kmlerce yol aldıran..Datçaya beni şiirleriyle davet eden,duygularımızın resmini kelimelerle satırlara döken CAN BABA .Sen nasıl bir insanmışsın ve ben kimmişim ki seni tanıyamamışım.Ötesi yok.. Kelimeler anlatamıyor mısralarına olan aşkımı.. Nasıl bu kadar ben olmuşsun,biz olmuşsun da anlatabilmişsin yüreklerimizi..Dost doğru ifade etmişsin sessizliğimizi..En çok ne vurdu beni bilirmisin ?Eşinin sana birkaç satırla seslenişi..Canla yaşamak doğa olayı gibiydi..Nasıl anlatılabilir ki demiş gidişinin ardından.. Bulabildiğim tüm kitaplarını aldım ve tüm şiirlerini en sevdiklerimle deniz dalgaları eşliğinde rüzgara okuduk fısıltısına mısraların karışsında seni hatırlatsın insanlara .Bir kaç kısa cümle ile nasıl bu kadar uzun düşündürebildiğini çözemedi zihnim işin tuhafıda senin şiirlerinle dinlendim. Ardında bıraktıkların yüz yıllar geçse de unutulmayacak,unutturulmayacak mısralar sen ne aşkı ne bir kadını tek kelime ile anlatmışsın insanı,İNSANLIĞI..Aşkını ifade edemeyenler klavuz yapmış şiirlerini paylaşmış nice seven gözlerinde seni..Yaşamdan yorulan mola vermiş dizelerinde..Çoğu benim gibi yalnızlığını unutmuş,nefes almayı,durmayı,yeter be deme cesareti bulmuş kendine..Ne güzel demişsin “Bir kap yemek ,Bir yatacak yer için bir ÖMÜR harcıyoruz” diye.. Şimdi yoksun kimilerine göre yaşamak neyse yaşamıyorsun.Bir şey söyleyeyim mi CAN BABA bildiğim tek YAŞAYANSIN,YAŞAMIN FARKINA VARDIRANSIN…SEN CANSIN..YOK ÖTESİ……
Adım adım taş kaldırımlardan vardık yoluna..
Solumaya geldik,nefesini seni..
Ruhun okşasın tenlerimizi ,
Titreterek boşaltsın yorgun zihnimizi..
Can baba çok özledik seni..
Kadehimizde senin varlığınla renklendirdiğimiz şaraplarımız,
Yoldaşımız tek ve hür YALNIZLIĞIMIZ..