Her şey biter de, umut hiç tükenmez mi? Neden biz insanlar hep olmayacak olanın peşinden koşarız dörtnala? Neden olmayacak dualara amin deriz her el açışlarımızda? ... Zor olanı seviyoruz, imkansızın ardından yürüyoruz. Kalbimiz kör oluyor, aklımız duruyor sanki...
Çevreme bakıyorum da o kadar acınası halde insanlar var ki... Kimi sevdiği gencin kankası olmuş onun dertlerini dinliyor, hoşlandığı kız olduğunu duyunca içi parçalansa da söyleyemiyor sevdiğini. Kimi uzakta birini habersizce bekliyor; sanki o beklese gelecekmiş gibi... Kimisi yıllardır sevdiği halde nasip de o var mı yok mu bilemediği için susuyor. Gönül meselelerini hafsalam artık almıyor. Belki gün gelecek güleceğim bu kağıda döktüklerime... Ben gene her şeyi Allah’ın takdirine bırakıyorum. O her şeyin en hayırlısını bilir.