Bir gün söz gümüştür, sükunet ise altındır. Ama bu ata sözüne bir anlam katmak istiyorsan bende kelimelerin kurduğu cümlelerle hikayesini yazarak anlatmak istiyorum… Söz bir gün gümüş kadar bronz, gümüş kadar madalyon, gümüş kadar yerini bulmuş ve güçlü olmuştur. Sükunet ise sade ve sadece sözün karşısında duraksamış, saygın ve sustuğu kadar saygılı bir kimliğe bürünmüştür.

Fakat söz gümüşken, sükunet neden altındır? Gümüşü koruyan söz niteliğini kazanmıştır bir kere, yani sözün gümüş olduğunu var sayan gerçekten bir sükunet varsa aralarında anlaşmışlar demektir. Bir asırda düşünülen doğrular, deneyler ve aklın yolunu gösteren oklar varsa ve bunu sükunetten önce söz yer edinmişse susup dinleyecek, konuşulacak çok şey var demektir. Sözün gümüş olması bundandır.

Bu da var ki, altının gümüşten kalır yanı yoktur. Yol gösteren çizgi, yolun ilerisine sürülen “önemsenmek, önemsemek”… yani sözde sükunette birbirini önemsiyor. Önemsemeseler altın, gümüşe yakışmazdı.

Peki altın, gümüş için neden altındır? Diyorum ya; bu iki değerli cisim yani söz ve sükunet anlaşmışlar demektir. Kazancı olan her zaman gümüştür, kazandıran ise altındır. Ha şu da var ki söz ağızdan bir kere çıkmaz! Çıksa sükunet anarşi yaratmaz ve sükunet bir gün söze karşı çıkmazdı. Söze katılmamak sükunetin yerinde olan bir karşılaşımıdır. Ben burda atalarımızın her birinin ismini gururla yazmak isterdim, fakat hepsi birer gümüş hepsi birer altındır, yazmakla bitiremezdim.



09.06.2014