Hayat. fazlasıyla yoruyor bazen insanı. Üst üste geliyor her şey. Bir umut her şeyin iyi olabileceğine inanırken en güvendiğini alıyor elinden. Düşüncelerin arasında kaybolup gidiyorsun ama elinden tutup çekmeye cesareti olmuyor. Yalnızlıktan gelip yalnızlığa gidiyor geri. Kürkçü dükkanı gibi geri dönüp yine yalnızlığa koşuyoruz. Hayatımızdan sadece bir insanın ayrılması yet,yor buna. Ağlamayı beceremiyorsun, söyleyeceklerini kıyamayıp söyleyemiyorsun. Elin kolun bağlı kalıyor.Ne sola gidebiliyorsun ne de sağa gidebiliyorsun, olduğun yerde kayboluyorsun. Varla yok arası yaşıyorsun hayatı. Öğrendiğin dersler yetmiyor yalnızlığın ve yokluğunun altından kalkmaya. Gidişiyle siliyor seni. Sonbaharda son yaprağı düşmüş bir ağaç misali...
Ve sonrasında gözyaşların gökyüzünden dökülen yağmur tanecikleri arasında kayboluyor. O sihirli yağmur tanecikleriyle karışan gözyaşlarında fayda etmiyor. Geriye sadece çaresizlik kalıyor. Kelimelerde kayboluyor. O düşen son yaprak misali sende toprağın altına karışıyorsun. Hikayelerin yardımcı kahramanı iken hayattan kurtulmuş başkahramanı oynamaya başlayıp devam ediyorsun..