Nasıl anlatılır böyle bir acı...Hangi kelimelere sığar..Somayı bilirim çok gittim çocukluğumda...Annemin annesi oralıydı benim doğduğum büyüdüğüm şehre çok yakındı..Hep kömürüyle,her gidişimizde babamın aldığı (Ve benim oraya özgü sandığım) leblebisiyle önemliydi benim için...Ve o gün geldiğinde içimi bir acı kapladı..282 can 282 ocak söndü..Yas ilan edildi..napılır yas ta bilemedim..Deprem değildi bu kadar canımız gitti bir kerede bir yerde..Çocuklarına ekmek götürmek için çıktılar sabah evlerinden akşam dönmek üzere,iş çıkışı gelecek diye uğurlandılar evden...Ama onlar sonsuzluğa yol aldılar mesai arkadaşlarıyla..Hastane bahçesinde onlardan gelecek haberi bekledi analar babalar çocuklar...Sedyenin kirlenmesini istemedi çıkanlar onu bile düşündüler biz bir kişinin sağ çıktığına sevinirken..Garipti hepsi işte bundan belli değilmi...Belli ki horlandı zamanında çizmelerindeki giysilerindeki karalar için..
Soğuk hava deposunda isimleri okununca yakınlarının bekleyenler ne hissetti sizce sevindiler mi haber aldık diye yoksa o içlerindeki cılız umut ışığı söndü diye hepten mi kahroldular ...Dedim ya bu acıyı anlatmak mümkün değil kelimelerle..Sadece acının adı oldu SOMA...........