Kaç gece senin için aldım kalemimi elime ama olmadı yazamadım seni.Içimden geçenlere tercüman olamadı kalemim veya olmak istemedi.Tükenmekten korktu belki de seni anlatırken bitmekten korktu.Biliyordu çünkü seni anlatırken kelimelerin kifayetsiz kalacağını ,sayfaların yetmeyeceğini ,ne kadar anlatırsam anlatayım her cümlemden yeni bir "SEN" doğacağını biliyordu.Korktu o yüzden sana ulaşamamaktan korktu,sana ulaşmak isterken bitmekten,tükenmekten korktu.O yüzden dökmedi mürekkebini sayfalarına.Mürekkep yerine gözyaşlarımı tercih etti belki de sayfalarım,gözyaşlarımla ıslanmayı seçti.Çünkü akan her damla gözyaşımda "SEN" vardın,gülüşün vardı,bana olmayan ama içinde hep var olan aşkın vardı. Ne kadar yazarsam yazayım,Ne kadar ne kadar anlatırsam anlatayım dökülen gözyaşlarımdan daha güzel kim anlatabilirdi ki seni? Gözyaşlamdan başka kim anlayabilirdi? Çünkü onlar kalbimden taşan aşkın sızıntılarıydı.