ÜTOPİK BİR ANNELER GÜNÜ

Küçükken korunma duygusuyla severdik analarımızı,analarımız;kalkanımızdı . Sonra başka hisler soktu hayatımıza burnunu. Adrenalin verip,serotonin gerektirdiler. Damarlarımızı arayan insanlarla yalnızdık, yanımızda annelerimiz artık yoktu.
Kalkansız yaşamak zorunluluğu geldi çattı. Büyümüştük ya..
Büyümek? Gençlik? Hani ,’’ ister miydin?’’ Diye fikrimizin alınmadığı bir olgu daha,bir çuval yüküyle..Kalp kaslarımızın genişleyip daralmasına sebep olan yaşam..
Sorumlu tutulduğumuz, henüz ne olduğundan tam anlamıyla haberimizin dahi olmadığı bir gençlik tutuşturup elimize,bizleri prensesin üvey annesinin elma yetiştiricisiyle dahi tanışmaya mecbur ve mahkum eden yaşam..Ah yaşam! bizi yaş almaya giden yolda çekiştiren çat kapı misafiri..
Bir şey sorsam?
Uçan balonların peşinde,düşeceği çukurların tehlikesinden bi-haber koşan çocuk kadar akıl yetmez miydi bana yaşamak için? Hem o zaman annemden de ayrılmaz, evlilik,aşk vb.. gibi çetrefilli mutluluk arayışlarına girmezdim. Varsın yaşamak sadece yaşamak olarak kalsındı. Yaşamayı bir sanat türüyle özdeşleştirenler laflarını kibrit ceplerine koysalardı. Zaten herkes de sanatçı olamazdı..! Yanlışlarımın bir kotası da olmayı verseydi ya..Ben olsam böyle bir düzen kurar,mutluluğu bulamamışlar için cenneti dünyaya yerleştirip harita bile koyardım her sokak başına. Bunu hak etmeyen kötü çocuklar da olmazdık hiç bir vakit ve analarimizin koynundan yalnızca çukurlara düştüğümüz zamanlarda ayrılır,o vakitler de zaten çok kısa olurdu.
Biliyorum,kural ve kanun yapıcı oldum. Bu yıl büyümekten öte yaş aldım. Yaşlanmadım,bütün canlılar yaşlanır,terliksi hayvanlar,mükemmel yaratılanlar, tek hücreliler..Yaş alarak yaşamak zormuş;anladım. Bu anlayışla aynaya baktım; anneler ve evlatlar günümü kutladım..

ALMILA ERDEM