SEVGİLİ;


Sana yazmak istiyor duygularım yine. Diğer mektubuma cevap almayı beklemiyordum zaten. Ama yazmamaya karar vermiştim. Seni istiyor yine hislerim. Özledim…

Düşündüm de olanlardan sonra yine eskisi gibi olsaydık belki de çok farklı olacaktı. Sen gittin. Sen vazgeçtin. Sendin yine bırakan yani. Tamam tamam. Özür dilerim. Bu mektubumda senin yaptıklarından bahsetmeyecektim.

Anlamıyor musun? Canım çok yanıyor. İki hafta boyunca seni görünce kafamı çevirdim. Sırf gözlerin gözlerime değmesinde yüreğim yanmasın diye. Canım çok yanıyor sevgili… Sana “sevgili” diyorum. Nedenini bilmiyorum ama. Gelecek yıl bu zamanlar hiç göremeyeceğiz birbirimizi. Hani “ merhaba” derken gözlerime bakıyorsun ya; saniyeler içinde anılarımız geliyor gözümün önüne, yaşayacaklarımız… Uzaklara dalıyorum. Şimdi ki gibi. Nedenini bilmiyorum ama “keşke” diyemiyorum. “keşke bu kadar çok…” cümleleri geçmiyor aklımdan. Senin onca ihanetine karşılık. Başkalarına bakıyorum. Gözümün içine sevgiyle bakan insanlar da canımı acıtıyor. Anlıyorum çünkü onları. Peki sen? Senin canın acıyor mu? Sana sevgiyle bakanları düşündün mü hiç? Belki de gelmedi hiç aklına. Ha bu arada, bana sevgiyle bakan insanlarla, beni yan yana görünce şaşırma lütfen olur mu? Unutma; sen, seni çok seven birini, çok yakınındakinin gözünün içine baka baka başkalarına gittin. Unutmadım! Bunu sen de yaptın diye yapmıyorum sana. “İnsan istediğiyle mi yoksa onu isteyenle mi mutlu olur?” sorusunun cevabını arıyorum. Evet, kendimde deniyorum bunu. Belki de yazık bana. Beklide aciz biriyim senin gözünde. Böyle şeyleri umursamıyorum artık. Umursanacak onca şeye karşılık. Evet, birkaç saniye sonrasını bilemeyiz. Bildiklerimiz sadece içimizdekilerdir.

Gökyüzünü izliyorum. Sonsuz… Gökyüzü ben. Sonsuzlukta sana olan hislerim. Güneş sensin. Parlak, ışık veren. Bendesin benim içimde. İçimde olduğunu bildiğim halde sana asla dokunamayacak olan…
Sensiz zor... Senli zor...
Tek bildiğim sensin.
Tek bildiğim o kutsal duygu…

KÜBRA GÖK