En son sokağa çıkma yasağı ilan edilmişti.Görünmeyen uzaylılar konusu gündemdeydi.Bizim dünyamızda yaşamaları için tek birşey gerekliydi.Bu onların dünyasında olup bizim bilmediğimiz bir oksijendi.Onların oksijeniydi.Korkulanlar oldu.Dünyaya o gazdan dolduracaklardı.

Biz onların dünyasında onların soludukları gazı soluyarak yaşayamazdık,onlar da bizim dünyamızda bizim soluduğumuz gazı soluyarak yaşayamazlardı...
Dünyamızı adeta devirdaym yaptılar ve bunu yapmaları insanlığın sonunu getirdi...

Uyandım.Evin salonundaydım...
Küçük bir kız gördüm.
Evde başka hiçkimse yoktu.
Salondan çıkmak için kapıyı açtım ve gördüklerim karşısında şok oldum;Yerdeki halının boyutu bir büyüyüp bir küçülüyordu.Aniden değil,saniyelerle yavaş yavaş büyüyüp tekrar küçülüyordu ve ardından tekrar büyüyordu.
Büyüme ve küçülmeler hiç durmaksızın oluyordu.Sadece halı değil,sehpa,sehpanın üstündeki vazo ve vazonun içindeki kırmızı papatyalar da aynı şekilde büyüyüp küçülüyordu.
Korkudan kaskatı kesilmiş bedenimle gerisingeri zorlukla kapıyı kapattım.
Küçük kızla neler konuştuğumu hatırlayamıyorum üzerinde kırmızı bir tişört vardı.
Onunla bu konularla ilgili panik içinde konuştuğumuzu hatırlıyorum sadece..
Hala korku içindeydim,balkonun kapısını açtım ve dışarıya baktım ve yine gördüklerim karşısında şok oldum.Dışarıdaki telefon direği,apartmanlar,ağaçlar aynı şekilde büyüyüp küçülüyordu.

Hava hiç görmediğim kadar bulutlu,gri renkte ve ıslaktı.Neredeyse hertaraf ıslaktı.
Çok geçmeden karşıdaki apartmanın balkonundan aceleyle ölmek için aşağıya atlayan ve arkasından ona engel olmaya çalışıp başaramayan bir grup aile gördüm.
Atlayan kişi kırmızı tişörtlü bir erkekti.Bunların hepsinin sorumlusunun o tanımadığımız,uzaylıların soluduğu ve tıpkı bizim oksijenimiz gibi hayatta kalmalarını sağlayan o tuhaf gaz olduğunu biliyordum.

(0.20.NAKRES)