Ölüm. . saf bir gerçek. Saf su katılmamış his dolu bir kavrammış benim bugün öğrendiğim. Herkesin bildiği ama yakından görmeden kavrayamadığı bir kavram. İnsan dediğin mahlukat ölenden çok yaşadığı anılara yaşayamadığı milyonlarca güzel hatıraya ağlıyor aslında. O artık yok ben ne yapıcam diyor çoğu. Biz. . insanoğlu yani cem-i cümlemiz öleceğini bilen ama hiç inanmayan anı değil geleceği planlayarak yaşayan her güne bin türlü hikaye entrika olay plan hayal sığdırabilen varlıklar tek gerçekliğe boynu kıldan ince kalan varlıklarız. Ağzında bir acı kahve tadı, boğazında bir ton sigara hırıltısı, kalbinde acı, gözlerinde yaşla hatırlar herkes böyle günleri. Sonra zaman geçer hep yaptığı gibi, kayayı rüzgarla dövüp kuma çevirdiği gibi, bizi de yontar. Aslımıza, içimizin en kurak coğrafyasında ormanlar kurabilen birer süper güce çevirir bizi. Büyürüz, kuvvetleniriz yaşlanırız ve bir gün bizim yok oluşumuzla kendi varlığını bulan çocuklarımız, sevdiklerimiz olur. Ben bugün söz verdim kendime. Çocuklarıma ,sevdiklerime benli milyonlarca anı,gülen, güzel güneşli günler bırakıcam ardımda. Yaşadıkları anıları arkamdan hatırlayıp mutlu oldukları iyi ki vardı , O çok güzel yaşadı ve yaşattı bizi diyebilecekleri bir ölüme aday oldum. Ve yine geleceğe plan yapıp bugünden başladım gerçek olması gayretime. Ben bugün yaşanamamış bütün anılarımı hep bekledim dediğim ölüme gönderdim. Kocaman bir kutunun içinde arkasından akamayan gözyaşlarıyla. Akamayan gözyaşının acısını yaşadım. Metanet melodisi dinledim herkesten bana söylendiğini idrak edemeden. Bütün sözler teselliler bende hiç anısı olmayan bir kez elimden tutmamış bir kez başımı okşamamış biri içindi. Ben bugün söz verdim kendime gülücükler ve mutluluklar dolu anıları bırakıp hep güzel hatırlanarak sevdiklerime veda etmeye.