Zamanın birinde bir köyde, Ali adında bir fakir çoban varmış. Geçimini köyün hayvanlarını otlatarak sağlarmış.

Çoban Ali inat ve sinirli bir adammış, bazen köylülerle de kavga edermiş. Köylüler çoban Ali’nin huyunu bildikleri için o ne derse gülerlermiş. Bazen de bilerek takılır kızdırırlarmış
gülmek için. Çoban Ali’de hemen değneği atarak:’’ Sizin davarınızı da, sizi de...’’ diye bırakırmış davara gitmeyi.

Köylülerden Mustafa ve Hamdi Çoban Ali’ye yaklaşırlar konuşmak için. Mustafa sorar: ‘’Hayırdır Ali yine neye kızdın?’’ der, Çoban Ali’de:’’ Bunlara iyilik yaramaz ben gütmüyorum kim giderse gütsün.’’der. Mustafa biraz alttan alır ve konuştukça biraz yumuşar o arada Hamdi de araya girer, birer sigara yakarlar sohbet koyulaşır ama çoban Ali hala Nuh diyor peygamber demiyor, inatta diretiyor.

O arada hanımı ayran hazırlamış Hamdi ile Mustafa’ya ev halkı bildiği için seslerini çıkarmıyorlarmış zaten. Yokluk içindeler bir de güttüğü hayvanları bırakınca daha çok yokluk çekeceklerdi.

Zeynep Hanım ayranları ikram eder. Ayranlar içilirken Hamdi ve Mustafa’dan da cesaret alarak :’’ Mustafa ağam kırma onlar sana takılıyorlar.’’ der Zeynep Hanım. Çoban Ali birden fırlar:’’ Sen ne karışıyorsun!’’ diye. Ağalar Çoban Ali’yi oturturlar, biraz daha sohbet ettikten sonra Hamdi çoban Ali’ye:’’ Ne dersen yapacağım, kalk şu davara git, akşama olacak.’’ diye ısrar ederler. Çoban Ali yumuşar ve Hamdi’ye:’’O zaman dediklerimi alırsanız giderim.’’

Köyün bakkalına giderler Çoban Ali önce sigara ister on paket, biraz helva ve zeytin alır.
Hamdi korkusundan sesini çıkarmaz. Geri caymasın diye. Çoban Ali’yi de seviyorlarmış kızınca yaptığı hareketlerden dolayı. Çoban Ali istediklerini aldıktan sonra:’’ bir daha böyle yaparlarsa asla gitmem bilesiniz.’’ diyerek Hamdi ve Mustafa’ya söyler .

Gider eşeğini alır, değneğini alır, karabaşı çağırır ve koyunların yanına doğru gider Çoban Ali. Gelinceye kadar koyunun yanında köylülerden Ahmet Efendi durur. Çoban Ali Ahmet Efendi’ye gülerek bakar, azgının içinde mırıldanır. Ahmet Efendi de evin yolunu tutar.

Bu arada Zeynep Hanım da kış’a tedarik olsun diye damın üzerine tarhana, yoğurtla, lor peyniri karşımı bir şeyler yapar, koyar. Çir gibi meyvelerden de kurutur kışın yemek için. Komşular fakir oldukları için yardım ediyorlardı. Çoban Ali’nin evinin yanındaki tarlanın içinde de bir alıç ağacı varmış ağacın dalarına bir karga yuva yapmış ve iki de yavru yapmış.

Çoban Ali, davarı otlatmış, eve gelmiş, koyunların sütlerinin sağılması için ve kuzular annelerini emsin diye öğle zamanı hanımı yemek hazırlamış. Yemeği yemiş karabaşa da yal vermek için dışarı çıkmış. Zeynep hanım bakar ki karga yaptığı çökelek topaçlarından birini kaptığı gibi yuvasına götürür.

Bağırır bağırtısına çoban Ali dışarıya çıkar ne oldu der kadın dizlerine vurarak:’’Bir karga dadanmış her şeyi alıp yuvasına!’’ götürüyor diye söylemiş. Yuvası tarladaki alıç’ta deyince
Çoban Ali doğru tarladaki karganın yuvasının bulunduğu alıca gider ağaca çıkar. karga yuvadan uçar ve gark gark diye bağırmaya başlamış ama Çoban Ali kaptığı gibi karganın yavrularını almış yuvadan eve getirip camın önüne koymuş.
Karga peşi sıra bağıra bağıra üzerinden uçuyormuş ve yavrularını camın önünde görünce durmadan kanatlarını çırpa çırpa feryadı figan ediyordu. Karga seninden uyuyamayan Çoban Ali iyice sinirlenmişti. Dışarı çıkarak kargaya da öyle bir kızgınlıkla bağırmış ki:’’
Gırık mırık anlamam, çökelekleri getir, cücükleri götür.’’

Bu söylediğine eşi Zeynep Hanım gülünce çocukları da gülmüş çocukların ve eşinin güldüğünü gören Çoban Ali kendisi de gülmüş söylediğine karga dediğin laftan ne anlar senin lafını diye mırıldanmış.

Bekir Akbulut
13.04.2014