Gecenin henüz ilk dakikaları...

Göndere çekili dev bir bayrak.
Yapayalnız.
Yalnızca üzerindeki renkleriyle birlikte,
durmaksızın esen rüzgarda delicesine dalgalanıyor.

Hüzünlü bir manzara...

Ağzı olsa da konuşsaydı, neler söylerdi acaba?
Kederli, derin bir "of" çekip, ne kadar yalnız olduğundan mı bahsederdi,
yoksa;
Herkesten ve herşeyden daha yakın olduğu için yıldızlara,
mutluluk duyduğundan mı?..
Kimbilir belki de,
Kibir dolu bir kaç cümle dökülürdü ağzından.
Ne de olsa, göndere çekilmeyi haketmiş olan oydu.
Öfkeli de olabilir.
Aevdalısı çok olduğu kadar, düşmanı da yok değildir.
Anlamıyordur kimse onu.
Kendini anlatamamıştır hiç kimseye.
Kendini anlatmak için bir şans istiyodur...

Daha çok yalnızlık hakimdi.
Muhtemel kendi yalnızlığımdan,bayrağın yalnızlığına hüzünlendim.
Öylece tek başına dalgalanması canımı sıktı.
Bakın, şimdi aklıma geldi;
Belki dikkat çekmek, "ben burdayım" demek için o kadar hızlıca dalgalanıyordu.

Yapmayın, sadece ben mi farkettim?..



Kadıköy-Rıhtım’daki Türkiye bayrağına uzun uzun baktım ve bunları gördüm...



Not: Bahsini ettiğim, bayrağın yalnızca bir bayrak oluşuyla ilgili. Ne veya neyin bayrağı olduğuyla ilgisi yok.




07.08.2007 / 04.50