Kalbimiz, aslında yara alan tek yerimiz değil midir?
İyileşmez mi her yara? Kimi zaman acıya acıya, kimi zaman kaşına kaşına.

İki dudak arasından çıkan bir kelime bir ömür terk etmez sahibini. Kimi zaman nefretle, kimi zaman öfkeyle söylenmiş sözler açar yarayı. Kimimiz isteyerek, kimimiz bir hırçınla söyler bu sözleri. Pişman olunca; öfke derler, bir anlık sinir derler. Düşünmezler açtıkları o büyük, o derin yarayı.

Ne gariptir değil mi? Hoş konuşunca dost kazandıran dil, acı konuşunca düşman sarabiliyor başına. İnsanlar, bunu zaman zaman yaşıyor. Kimi pişman oluyor, kimi devam ediyor. Kimi tamam diyor, kimi devam.. Kimi özür diliyor, kimi acı veriyor.

Dil yarası acı olur. Unutmayın; bugün acı verdiğiniz her kalp, yarın da size verecek.
Kimimiz bu döngüyü devam ettirecek, kimimiz ise son verecek..