Dalından kopmuş bir yaprak misali kopmuşum dalımdan. Hayata atılmışım bilmeden başıma gelecekleri. Emeklemeyi yeni öğrenen bebeğe koş der gibiler sanki. Yaşama bu kadar zor bu denli meşakkatli. Yalnızım dediğin her anda yanındayım diyenler var sürekli. Muhtaç olduğum anda kimsecikler yok oysaki. Gözlerim yaşlı, kalbim kırık, yüreğim buruk, bedenim ise yorgun. Taşınamaz yükler yüklenmiş sanki. Özlemle yoğrulmuş bu yürek damla damla erir gibi. Gurbeti basmışım bağrıma özlüyorum memleketimi ve her aklıma geleni. Lal olmuş dilim susmuşum Meryem gibi. Kırılmış kanadım çaresizim ben şimdi. Doğan her bir gün ümit taşıyor. Beklenenleri getirecekmiş gibi. Seveni,sevileni,mutluluğu ve şefkati. Yalnızca ümitlerde kalıyor. Gün ağarınca anlıyor bunu insan. Güneşin tekrar doğuşu yeniden heycanlandırıyor beni. Züleyha olmuşum Yusuf’unu bekleyen Kimya olmuşum şems’ini özleyen. Yanıyor ciğerim gün geçtikçe sonsuzlupu iple çekmekten..


Fatma Karapapatya
11.Aralık.2012
ADANA