Biz neler görmedik ki ;
Bir kömür torbasına sığdırılmış seçmen haklarını gördük. Yuhaladık hep bir ağızdan, kızgındık.. Aslında korkmalıydık bir kömür torbasına bağlı onca yaşam vardı ki bu yoksunluğumuzun kanıtı gibiydi.. Titreyen eller, boş tencereler sürekli çoğalıyordu... Bu korkumuzu acıya çeviren ise Ayaz bebek oldu, bildiğimiz, duyduğumuz sadece o belkide binlercesi var...
Biz neler yaşamadık ki;
Seksen darbesinin korkulu rüyalarını daha tam olarak üzerinden atamamış bir devir, çocuklarının tazikli su ve biber gazıyla olan savaşında seyirci olarak kalabildiler sadece...Hepsi korkuyordu biliyorlardı çünkü sokak demek ölüm demek acı demekti, ki öylede sonuçlandı alevler düştü ailelerin evlerine... Yine ağlayan anneler, yumruğunu sıkan babalar gördük..
Biz o kadar çok utandık ki;
Siyaset adamların miting meydanlarında bir birleriyle olan küfür ve ağız dalaşı arasında elinde bayrak sallayan insanlar olarak kaldık... Öyle utandık ki insanlığımızı kaybetmeye başladık... Bir kıvılcımı bekleyen kor gibi alevlenip yanmayı arzular olduk... Her gün sabah yen bir gündemle uyandık farklı bir gündemle yattık ki hala bu kısır döngü devam ediyor...Yeni bir ses kaydı beklerken neler olup bitecek merakıyla erimeye başladık.Üzerine birde yerel seçim otobüsünün sesleri ve parti fanatikleri sayesinde yolda yürüyemez evde oturamaz olduk...Balkonlarda Türk bayrağı ve Atatürk resmi görmeye hasret kaldık.. Milli değerlerimiz yerini siyasi rant ve hırslara bıraktı ...
Aslında biz o kadar biz olmalıydık ki
Kimse bize sen osun sen busun diyememeliydi
Yabancı basın ülkemizin iç işleri hakkında yorum yapamamalıydı.
Sadece olmamız gereken şey bizdik..
Ne yazık ki onuda başaramadık...
İREM KILIÇ