“ ve sabah…gün yine ağarıyor ,kulağımda yine aynı ikilem, sanki dalga geçer gibi yeniden,sen…
delisin…..”


Kasvetli bir yağmurun ısrarcı kalabalığından çıkan sesleri kayda alır gibi dinledim uzun uzun.Yağmur şöyle seslendi bir ara; vakitsiz bir heyecanın define avcısı; bulduğun hazinenin hüznü müdür sana yakışan?
Gafil avlanmış bir öğrencinin utangaçlığıyla şöyle cevap verdim ben de;karıştırmayın hüznümü yoksul bir üzüntüyle,benimkisi sevdamın asilliğidir ,gururumun dikenleridir,uzaklığın tarifsiz yakınlığıdır ve ben de bitmeyen bir ortaklıktır.Siz bilmez misiniz yağdığınız uzaklardaki büyük yürekleri.Oysa ben kokunuzdan tanıdım,uğradığınız uzakların benden olan tarafını!
Yağmur utancından dinerken usulca yakaladım ortaklarından kümülüsleri.Beni benden bilene bir hasret götüreceksiniz;ancak budur bana tükürülen sorunun affı.Utancından kızarmış kümülüs ,hasretimle yüklenince birden grileşerek hızla uzaklara döndü.
Bu ağır yük sahibine yetişir mi bilmem ama delisiyim sevdamın, her görüş gününde gelmeyecek görüşçünü bekleyen müebbet yemiş mahkum gibi.Müebbet bir kalabalıkta ,müebbet bir yalnızlıkla ve tam teşekküllü bir gönül yarasıyla orta yerindeyim hücremin.
Güvercin bulamadım da kümülüslere yükleyip gönderdim hasretimi.Ne olur hor görme benden olanı.Aç,açıkta koyma; sana emanet sana olan hasretim..

“kalk bir sabah erken
sarıl sevgiline esmesin rüzgar….”


*:uzaktan




UFUK ATAMAN