Tek hayalim seninle sonsuza dek mutlu olmaktı..Tam tamına çocukluğumu terk ettiğim yaştaydım peşinden gelirken..Geride kalanların sevgisinin üstüne beton dökecek kadar, ileriyi görmeyecek kadar kördüm..Dört duvar arasında ikimiz vardık; ne gün ne de güneş doğumuyordu,öylesine kalındı perdelerimiz..Sen ne dersen oydu benim için..Parmakla sayılacak kadar az olan mutluluğum o görmezden geldiklerimin beni affetmesiyle az da olsa artmıştı..Onlar affetti de ben hala affedemiyorum kendimi..Uğruna bıraktıklarımın vicdan azabıyla yaşadım her günü mü..Sonra bir gün film koptu..Yaşıyordun, nefes alıyordun ama aşılması zor duvarlar girdi aramıza ve zamanla bitirdik herseyi...Öyle kolay olmadı elbette; dönüşün uzun yıllara dayansa da ben senleymişim gibi devam ettim kaldığımız yerden..Dışardan aynı görünse de bambaşkaydı herşey..Aynaların karşısında saatlerce konuştum kendimle, delirmek üzereydim..Uykusuz gecelerim oldu sayısızca, medcezirler yaşadım hayatımın darma duman olan kısmında..Şimdi ben o sana koşarak gelen çocuk ruhlu genç kız değilim sen de benim aslında hiç tanıyamadığım biriydin..Ben ısrarla hayatıma devam ediyorum inatla ve canımdan can olan o iki varlıklarla.."Hayat benim hayatım"..senle olan kısmının üstü sende kalsın..Ağır bedeller ödedim sevgime bu da benim sadakam olsun..Çok mu?
S.K.