Gerçek dünyanın hali gün gibi ortada. Gizli saklı ne varsa, gün ışığına çıkıyor eninde sonunda: Zamanlı zamansız… Ama yine de kıyıda köşede gizlenenler sinsi sinsi gülümsemekte.

Borsada değer kazanıp, kaybeden menkul değerler gibi, duyguların da insanların da borsası var artık. Sürekli seyri değişen bir grafik üstelik.

Tansiyon inip çıktıkça duyguların da seyri değişmekte.

Hükümetin güven oylaması gibi, belirli insanların çizdiği konjonktüre göre, siz de değer kazanıp, gözden çıkarılabiliyorsunuz bir anda… Yerli yersiz, haklı haksız.

Rüzgarın nereden eseceğini kestirmek tamamen imkansız. Kimin ne amaçla neyi savunduğu ya da kimin gerçek kimin sanal olduğu, tamamen mantık ve devre dışı.

Sevgiyi savunmak bir hayal artık ve bu terim çoktan kalkmış TDK’nın içeriğinden.

Haklı sandığınız birine destek verirken, aniden mağdur rolüne bürünüyorsunuz. Adaletin, adil tutumun ne ve kimde olduğu ise oldukça tartışma götürür.

Girift bir yapı teşkil eden ne çok şey var. Kaybediyorsunuz ararken sahip olduklarınızı.

İnanmak ise en büyük yanılgı. O kadar çok şey sümen altı ki.

Her şey bir bir tüketilmekte… İdealleriniz en başta.

Sevgiler tükenmekte.

İnanç şüphe götürür.

Anlamını yitiren sayısız mefhum anılmamakta artık.

Yoksa bir kurgu mu tüm bu olanlar. Keşke, ah keşke…

Uyurken de uyanıkken de aynı kabus devam etmekte. Mümkün değil çözmek.

Yoksa teknolojinin insanlıktan aldığı bir intikam mı tüm bu olanlar. Ne de olsa, son yıllardaki bu denli evrim ağır geldi omuzlara. Adeta bir silah gibi tehlike arz etmeye başladı.

Suçlu kim ya da ne ki… İnsan mı yoksa insanın elinden çıkan bilişim devrimi mi.

Ve her şey değerini yitirirken, herkes değersizleşti birbirinin gözünde. Gizem ise sarıp sarmaladı bir ahtapotun kolları gibi.

Biraz mekanik, az buçuk duygusal. Gerçek olan şu ki; anlam ve kavram karmaşası yaşanmakta ve görünen o ki; bu daha sonun başlangıcı.